gólvið stimbraður av Martinsa orðingum. Eisini uttandura helt hann okkum til – út í Sandagerði at svimja, tá summarið nærkaðist, og niðan í Gundadal til frummítrótt –, fekk okkum eisini onkuntíð seinnapartar

stýrhúsrútin. Sjálvur slapp hann út gjøgnum dyrnar á stýrihúsinum bakborðsmegin, og hann kláraði at svimja til tann nærmasta bátin. Teir seinastu vórðu tiknir upp úr sjónum, og vóru teir í bjargingarbelti

mest drøgg. Teir sigla í smáum bátum langar teinar og tá teir koma at landi, søkkja teir bátarnar og svimja í land. Har fáa bátarnir so loyvi at liggja eina tíð, til onkur so tekur teir uppaftur. Tim hevur

aðrar tíðir havi eg meira frítíð.   - Tá bara vit báðir feðgarnir eru saman, plaga vit eitt nú at svimja, fara ein túr í býin, lesa eina søgu og syngja saman, tá vit leggja okkum at sova. Onkuntíð sníkja

vístu gestunum runt um alt húsið, og søgdu teir seg at hava havt eina sera hugnaliga løtu á Ørkini At svimja í lóninum Týsdagin tann 14. mars kom bussur eftir okkum kl. 1200 og gekk leiðin til Keflavíkar. Sum

bøla niða, at ein sá einki burtur frá sær, og munnu teir tá hava rógvið seg á land. Eingin dugdi at svimja, hvørki á fýramannafarinum ella seksmannafarinum. Onkur heldur, at teir eru komnir í samband við [...] íblásturin til Johan Niclassen at fáa ein svimji­hyl í Hesti, so menn í hvussu er skuldu duga at svimja, um illa vildi til. Men hetta er eisini enn ein søga um, at fólkið kláraði at fóta sær, hóast slík

lupu fyri borð undan brotasjógvinum, tí teir vildu ikki liggja undir bátinum. Næstan allir dugdu at svimja, og heilt stutt var í land. Ein maður var eftir í bátinum. Og var tað Petur Nielsen, sum var elsti [...] iva, um hann skuldi halda takinum ella sleppa. Men hann hugsaði við sær sjálv­um: “Eg dugi ikki at svimja og sleppi eg takinum, so er deyðin mær vísur. Eg velji heldur at halda mær, meðan eg kann, og er

hann undan Klæminti. Teir samdust so um, at Tummas skuldi svimja til lands at finna onkrar útvegir til bjargingar, meðan Pollux royndi at svimja við Klæminti. Tað var myrkt. Tá fólk høvdu hoyrt rópini og

bjørt. Teir kundu rokna við at fáa somu lagnu. Men tá er tað, at Ziska Jacobsen tekur uppá seg at svimja í land, hóast hetta tyktist óðamannaverk. Men úrslitið kundi bert gerast verri við einki at gera [...] blivið ljóst: ”Er tað nakar, ið setir seg føran fyri at fara fram á sprytið at vita, um Ziska kann svimja í land?” Tað gekk ein góð løta, eingin segði nakað. Tá vísti tað seg, at eg fekk bæði kreftir og

vit kundu sleppa í Sandagerð at svimja. Tað var í lagi, men vit fingu boð um at vera skjótir aftur. Har vóru tveir hyljar. Ein var longri uppi, har eg lærdi meg at svimja. Árini gingu, og mann skuldi k