bjóðar vælkomin. Kórsangur við Vitanum ? á lívshavsins bylgjum Felagssangur - Mín Jesus, lat mítt hjarta fá Eyðun Elttør flytir fram røðu Kransar verða lagdir Klaksvíkar Býráð, Gunvá við Keldu Føroya Landsstýri
ljóða skal harpa mín: Nærri, mín Guð, til tín, nærri at tær! Um enn í sorgartíð eina eg sat, í barmi hjarta mítt syrgjandi græt, ber meg tá dreymur mín, nærri, mín Guð, til tín, nærri at tær: Lat sálareyga
sterkur og góður rógvari. Til tín Kirstin og børnini og abbabørn: Takk fyri Hans og hansara stóra hjarta, ið Bergur D. Joensen, prestur, lýsti so væl í Vesturkirkjuni. Søgan um kalvan, ið hann so ómetaliga
annar her á jørð! Hetta er eitt brot í einum sangi, sum mær dámar væl: lívið kann broyta alt, eitt hjarta kann fara í túsund pettir! Og tað er soleiðis vit øll hava tað nú. Drós
Uppdriftin var so øgilig. Kærleikin til bygdina, samfelagið og tjóðina logaði so bjartur uppi við hjarta og heila tínum. Gapandi tóma gjógvin, sum nú stendur eftir tær í bygdasamfelagnum í Gøtu, fyllist
so er eingin orsøk til, at tað ikki eisini skal kunna bera til í Føroyum. - Tað liggur okkum nú á hjarta, at fáa minnilutasamgonguna upp at standa og vísa, at hon er arbeiðsfør í verki, sigur Jóannes Eidesgaard
mammu, tí bestu í verð hon er fyri mær sólin bjarta. Hon fylgir við mær á mínari ferð minnini liva í hjarta. Føðiland Føroyar, eg elski teg høgt hvønn tind, hvønn stein, hvørja bylgju. Hvar enn á jørð mín
ára gamli Milosevic doyði av hjartanum, tí hann hevur í fleiri ár havt ov høgt blóðtrýst og ringt hjarta. So seint sum í februar bað hann um at sleppa til Russlands til kanningar, men dómdtólurin helt tað
mentanum kunna finna saman á henda hátt, og tú fór eisini heim aftur úr Hoydølum við einum lættari hjarta. Tú hevði sæð fólk sum trúðu uppá eina hugsjón, og hendan vinnur fram í gamansleiki. Føroyar og CISV
uppsetingin hjá Tjóðpallinum nakrantíð. Og lat tað eisini vera sagt, at tað er við eyðmjúkum og bivandi hjarta, at undirritaði, sum ikki hevur leiklistarliga útbúgving, skrivar hesar reglur. Tí “Aftan á undrið”