-“Heima” er so hjartaligt eitt orð, heima er tó altíð best at verða; hvar á foldum falla míni spor, heimið eg í huga tó man bera. -Tøkk, mín móðir! fyri kærleik tann, tygum niður í mítt hjarta løgdu; tí ið
Kvinnan er blóðdálkað eftir eina fosturtøku. Full av skomm og ringari samvitsku. Eitt sundurknúst hjarta. Tað var jú hennara val ella hvat? Summar taka sær ikki av blóðinum og halda seg ikki hava gjørt [...] tí hann onki hevur at siga, sambært lógaruppskotinum um fría fosturtøku. Sjálvt tá hann av øllum hjarta ynskir sær lítla barnið. Ella ábyrgdarleysur, tí pápin vil onki hava við lítla barnið at gera. Hann
ein mentað kvinna, hevur áhuga fyri føroyskum dansi og Tøkum Lætt hevur eitt stórt pláss í tínum hjarta. Og so skilji eg, at títt størsta frítíðarítriv er at binda, og at tú bindur eitt plagg fyri og annað
til krabbamein í lungum, hálsi og eggrótini eins og í serstøkum hinnum kring lunguni, búkrúmi og hjarta. Eisini er ávísur illgruni um, at asbest viðvirkar til krabbamein í svølgrúmi, langa, endatarmi og
bjóða til borgarafund og samstundis boða frá, at fólkið fær onga ávirkan, sama hvat tey hava upp á hjarta, og tað er eisini óhoyrt, at fremsti ábyrgdarin í málinum longu áðrenn farið er undir fleiri kanningar
gangast væl hjá mær og mínum, føroyska samfelagnum og eisini Kambodja, sum eigur ein part av mínum hjarta. Um eg skal taka eitt politiskt ynski fram, so ynski eg, at vit fara at verja børnini í móðurlívi
varð hann tikin frá fold. Vit, sum kendu Hans Andreas, koma altíð at minnast henda lívsglaða og hjartagóða persón. Hans Andreas Hansen var ættaður úr Leirvík, men búleikaðist seinastu 20 árini í Esbjerg
10 ára gomul, tí pápi hennara skuldi arbeiða hjá Ríkisumboðnum. Ein flyting, sum setti síni spor í hjarta á lítlu skúlagentuni. Bráddliga var hon skrykt upp við rót úr sínum tryggu umstøðum, og flutt til
Tað heldur Kaj Leo Holm Johannesen, løgmaður. Og hann leggur afturat, at tað sigur hann av heilum hjarta. Hinvegin heldur hann, at politikarar fáa ov nógv í pensjón og at koyripengarnir eru heldur ikki
boðini, rann tað mær til hugs, at nógv er at minnast hann fyri. Agnar var sambandsmaður av heilum hjarta. Hann varð fyrstu ferð valdur á ting fyri Sambandsflokkin í 1970 og sat í samfull 20 ár, til í 1990
