kroppurin fær ilt, blivur tungur og grætur, tá eg hugsi um, at vit ongantíð skulu síggjast aftur her á fold. Men minnini hava vit, myndir, film og gávurnar frá tær til mín og børnini, sum kunnu ríka og gleða

tey, sum syrgja, ganga um gøtur; Áðrenn silvurtráðurin slitnar, og gullskálin brotnar (mannalívið á fold), og krukkan fer sundur við kelduna (hjartað), og hjólið dettur brotið í brunnin (likamið verður jarðað)

upplivi hvønn dag eina sorg um, at lívið er so stutt. At eg bert eri ein stuttvitjandi gestur á hesi fold. Um eg kundi valt millum normalan deyða og ævigt lív, hevði eg umgangandi valt æviga lívið á jørðini

hvedekornet ikke falder i jorden og dør, bliver det kun det ene korn; men hvis det dør, bærer det mange fold. Den, der elsker sit liv, mister det, og den, der hader sit liv i denne verden, skal bevare det til [...] så bliver det kun det ene korn. Men, siger han videre, hvis hvedekornet dør først, bærer det mange fold. Med andre ord, det gamle korn skal ned i jorden og dø, og spirer noget nyt. Hvis grækerne altså fik

álit og trúvirði millum okkum báðar, sum tað á nakran hátt kann gerast millum tveir persónar her á fold. Tá nakað stórt umvælingararbeiðið skuldi gerast, so varð farið oman til Regin, og hóast hann til

tað í eina tíð hevur staðið okkum greitt, at tann tíð sum var máld út til báðar abbar okkara her á fold var um at verða farin, og vit tí ikki vóru ófyrireikaði, so hevur tað ikki gjørt sorgina og saknin

landsstýrismaður gekk enn sum áður líka spelkin og bragdligur og tók upp. Hann læt væl at. Upp í eini 12 fold hevði hann fingið í onkrari veltu, og eisini her var væl undir, segði hann. Hann lat at, at tað ljóðaði

sum ein sorgardagur hjá okkum øllum. Tað vardi okkum ikki, at tínir dagar longu vóru taldir her á fold. At tú, sum altíð hevði verið frískur og ferðugur, skuldi vera so álvarsliga sjúkur. Góði beiggi,

solo Tíðin rennur Fríðrikur Petersen Dagurin aftnar Hans Michael Jacobsen Kvinnukór Nú sprettur á fold Andreas Andreasen Nú suðar stilt Mikkjal á Ryggi Góða mamma, kom Marius Johannesen Hon stóð har við

fyri okkum vanligu menniskju og stutt er ímillum sorg og gleði, men soleiðis er og verður lívið her á fold. Dánjal var føddur í 1941 og vaks upp á Kjalnesi, har hann luttók í øllum fyrifallandi arbeiði á garðinum