einki angar so væl sum ein nývaskað føroysk trækirkja. Andin er í hesum “viðaspjørrum” – ein Guds ond av fólkinum, sum hevur gingið út og inn undir hesum hválvi. Huglagið var gott og stimbrandi fyri sál

einki angar so væl sum ein nývaskað føroysk trækirkja. Andin er í hesum “viðaspjørrum” – ein Guds ond av fólkinum, sum hevur gingið út og inn undir hesum hválvi. Huglagið var gott og stimbrandi fyri sál

Tú hevði givið upp ond, tá ið eg sá teg. Tú lá har so friðsælur eftir langa sjúkralegu, og sárini vóru svunnin. Elisabeth segði: »Babba hevur fingið hendur sínar aftur.« Hon sá hendur tínar Torkil. Tað

i­num eisini máttu fyri­halda seg til, varð greitt, tá fólka­at­kvøð­an varð útskrivað. Tey hildu ond­ini – líka til An­finn Kalls­berg, Fólka­flokki­num líkt, punk­ter­aði møg­u­leik­an fyri ein­um s

við Sambandsflokkinum, Javnaðar­flokk­inum og Fólkaflokkinum, ið sá dagsins ljós í 2004, gav upp ond mikudagin. Fólka­flokkurin vildi ikki taka undir við fíggjar­kørmunum fyri komandi árini og tók seg

håndfaste, der udspiller sig i visse islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler. Men nok om det. Striden har naturligvis undret mig. Jeg fatter ikke en brik. For jeg har gennem

håndfaste, der udspiller sig i visse islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler. Men nok om det. Striden har naturligvis undret mig. Jeg fatter ikke en brik. For jeg har gennem

islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…”. Som en af de implicerede i kunststriden – vistnok på de ondes side, finder jeg det uhyre vigtigt at indskyde, at der ikke har [...] sammenligne med den man finder i visse islandske sagaer. Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…". – Jeg har fremdeles meget svært ved at se morskaben og synes ikke, at kunststriden overhovedet

lívið týnir, okkum broytir forløg fræg. Meðan Magnus stillur svevur millum síni kæru fleir, deyðin ond hans til sín dregur, og vár Magnus er ei meir. --- Magnus góði vit teg sakna, vit teg elskaðu hvønn

hondum tað bant teir við bondum, ið rukku so víða, sum verøldin rann. Og tíðin hon blásti við gandandi ond á lív ið varð livað á bø og við strond, ein óskrivað søga, ein orðleys røða um fólkið her livdi skapaði