Jesus. Sonur Guðs doyði fyri heimsins syndir, og hin einstaki eigur í frelsara heimsins ein góðan vin og bróður. Jørðin er góð, og kirkjan má taka kor fólksins í álvara. Og tó, so er jarðarlívið eina stokkuta

gur, eins nógv skortar tað uppá skipanir, sum handfara váðan og ognarrættin í sambandi við slíkar vinn­ur, sum gerast alt størri partur av framburðinum í vesturheiminum. Tá ið hetta er sagt, eri eg tó

at fáa virðiliga sosiala viðferð, sigur hann. Non-decision making Andras Róin heldur, at føroyskt vinn­ulív og samfelag sum heild er í eini positivari gongd, har professionalisma ger seg alt meiri galdandi

heilt frá teimum døgum. Líka síðan tá, hevur hesin boðskapur ljóða frá bróður til bróður, frá vini til vin. Símun kom, Filippus kom, Natanael kom ? allur ápostlaskarin kom, menn og kvinnur í túsund tali komu

Fólkini vóru sera fitt, vit blivu góð við tey og umvent. Undarligt er lívið; vit fingu ein sera góðan vin, sum lærdi dreingirnar hjá okkum alt um fangaralívið. Men sjálvan Páskadag fór hann út á ísin við familjuni

vallaraheimi, sum sungið verður um. »Í kioskini á keiini tú bløð og tubbak fært, har hitti eg ein gamlan vin, hann livir lívið hart. Hann slóð meg dygt á herðarnar og beyð mær eina bjór. Um alt og einki tosaði

vallaraheimi, sum sungið verður um. »Í kioskini á keiini tú bløð og tubbak fært, har hitti eg ein gamlan vin, hann livir lívið hart. Hann slóð meg dygt á herðarnar og beyð mær eina bjór. Um alt og einki tosaði

kabússini, so fortelur Paul Watson, at hann er vanur at svimja millum hvalir. Hann hevur ein serligan vin, sum er ein bóghvítuhvalur, og at teir plaga at svimja saman. Hann plagar at leggja armin inn í kjaftin

Vest­ur­heim­i­num heilsaðu yv­ir­høv­ur tí nýggja landinum væl­komn­um og Ísrael hevði ikki minst vin­ir í­mill­um eu­rop­e­iskar sosi­al­dem­o­kratar. Í eini røðu stutt eftir ok­tobur kríggið í 1973 hartaði

so er tað væl tí, at kroppurin er ov “ómóttakiligur”. So óansæð broyt­ing ella ei, bata ella ei, vinn­ur Janus Healarin altíð. Og John Diamond doyði held­ur ikki, tí hann ikki lurt­aði eftir Olgu Hentze