Hann vísti somuleiðis á at ein endurskoðan av lógini um Musikkskúlan er í gongd, samstundis sum hann bendi á at undirvísing í tónleiki framyvir væl kann hugsast at gerast lóg-arfestur partur í útboðnum av
á odda, og tað tóktist sum um, at B36 einki skuldi fáa. Næstsíðsta sunnudag ímóti B68 í Gundadali bendi alt á, at tað skuldi enda málleyst. Men allar tríggjar ferðirnar hevur B36 verið omaná síðstu løtuna
um hjá B36, Allan Mørkøre, hevði bankað bóltin upp í málhornið, og frá teirri løtu var nógv, sum bendi á, at hetta kundi fara at minna um steypakappingina, har B36 í tveimum umførum vant burturúr KÍ. Tí
heilt stóru møguleikarnir, so stóð hampuliga nógv á HB hesa løtuna. Byrjanin av seinna hálvleiki bendi kanska á sama borðið, men eftir gott korter fór luftin av heimaliðnum, og orsøkin var eyðsýnd. Klæmint
leikararnir á teimum báðum liðunum, sum skuldu gera av, hvønn veg gullið skuldi fara. Fyrstu góðu løtuna bendi alt eisini á, at áskoðararnir skuldu fáa ein dyst av teimum heilt stóru. Leikararnir góvu veruliga
og hesaferð bleiv tað so Fleyr sum vann og SÍ sum tapti. Í byrjanini var annars ikki so nógv sum bendi á, at hetta fór at gerast ein serliga minniligur dystur. Klæmint Isaksen sendi ta allarfyrstu servuna
royna. Verjan hjá VB var væl skipað, og burtur sæð frá Arnold Joensen, sum royndi at flákra nakað, so bendi einki á, at toftaálopið skuldi fáa stuðul nakra staðni frá. Keturnar slitnaðu Tað, sum eisini gjørdi
vinna á honum. Kongur tók tá ráðsnarur í hondina á pápa og takkaði honum fyri vøkru røðuna. Pápi bendi seg framyvir, eg helt, at tað var fyri kongi, men so var tað ein ungur maður, sum saman við manni
2. partur Ferðamaðurin reisti seg spakuliga, fór yvir og bendi seg yvir harvuna. ”Tygum síggja,” segði offiserurin, ”tvey sløg av nálum í ymiskum rúgvum. Allar tær longu nálirnar hava eina stutta undir [...] høvdu hugt at, men eisini, hvussu tað ikki eydnaðist honum, tí honum væntaði frágreiðingina. Hann bendi seg á aðra liðina og so á hina. Aftur og aftur fóru eyguni eftir glasinum. Ferðamaðurin ætlaði sær [...] offiserurin, tí han var varugur við, at ferðamaðurin var alt ov órógvaður av hinum dømda. Ferðamaðurin bendi seg eisini yvir harvuna uttan at leggja nakað í hana og vildi bert staðfesta, hvat hendi við tí dømda
kundi taka undir við teirri frágreiddu framferðini. Ferðamaðurin, sum longu hevði lenað seg afturá, bendi seg tí fram aftur og spurdi aftur: ”Men, at hann í heila tikið er dømdur, tað veit hann um ikki annað [...] eru harvurnar til beinini. Til høvdið er hesin lítli prunkmeitilin ætlaður. Skilja tygum tað?” Hann bendi seg vinarliga yvir móti ferðamanninum, fúsur til tær mest nágreiniligu frágreiðingarnar. Ferðamaðurin
