onkuntíð inn á gólvið hjá okkum úti í Skansagarði. Einaferð í 1942, tá var heilsan hjá honum farin at bila, kom hann spákandi frá Reynagarði oman á Tinganes. Hann, ið hetta skrivar, var beint tá so gáloysin

hann soleiðis elsta fólk í Føroyum. Theodor róði út, til hann var 98 ára gamal, men tá fór sjónin at bila, og hann legðist uppi. Fríggjakvøldið var Theodor Thomassen gestur í Vangamyndini hjá Sigrún H. Brend

ljósið ikki var nakað serligt. Áskoðararnir kendu heystar­kuldan vera komnan, men tað tókt­ist ikki bila, tí lagið var í toppi, nú KÍ unglingarnir fyri aðru ferð í trý ár tryggjaðu sær meistaraheitið. Tað

málari og legði ikki frá sær, fyrr enn hann var farin um tey 70. Seinnu árini eru eyguni farin at bila, men tað hevur enn ikki hildið honum aftur, tí herfyri hevði hann aftur pensil í síni tryggu hond [...] bera øll­um hinum, ið búgva á Ellis­heiminum, eins og starvs­fólkunum. Hóast eyguni og eisini hoyrnin bila, er Poul so væl fyri, sum ein gamal maður kann vera tað. Hann fylgir væl við í tíðindameldrinum og

stovnað við tí enda­máli at varðveita og nøra um teir gomlu dansirnar. Seinnu árini var heilsan farin at bila, og hon andaðist næstsíðsta fríggja­dag, 17. august, eftir drúgva sjúkra­legu.«

hvørja ferð, eg sá teg, at tú hevði nógv at takka fyri at vera komin so langt upp í árini uttan at bila nakað. Eg elskaði at koma norð­ur at vitja teg. Eg hevði altíð okkurt lekkurt við, og so fingu vit

Óli var tá skipari, fjøruti ára gamal, og hevði mangan ringan farið, so eg helt hetta ikki fara at bila og royndi at muta ímóti; men har var einki at gera. Eg noyddist so væl í vøttir og hettu; men beint

Tann almenna norðurkoreanska tíðindastovan, KCNA, sigur, at Ri er farin frá, tí heilsan er farin at bila, men sambært BBC er tað ikki tann rætta frágreiðingin. Ri Young-ho (uttast vinstrumegin á myndini)

var nær við og næstan, men tað eydnaðist ikki hjá Clayton Soares at skora hattrikk. Tað mundi ikki bila, og ÍF viðhaldsfólkini fagnaðu toppskjúttanum óført, tá ið hann tíggju minuttir undan leikloki varð

fyri grótrennunum und­ir vegnum, sum vatnið frá teim­um smáu løkunum kundi renna ígjøgnum. Tað kom at bila honum meira og meira at síggja. Tískil mátti hann gevast at arbeiða, áðr­enn vegurin var liðugur.