jarðarbrúkinum til. Ein av seyðamonnunum hjá honum var Sørin Olesen í Sørinahúsi. Sørin var skilamaður til seyð og var nógv virdur av Klæmintstovubóndanum. Dalur lá tá í kenning, fylgjakenning, sum tað var kallað

mínar framførslur, sigur Robert. So meðan aðrir pensióneraðir lærarar fara at skriva eitthvørt, passa seyð, rógva út ella hugna sær í havanum, so heldur Robert McBirnie fram sum undirhaldari, skemtari og

at gera tey før fyri at mennast sum einstaklingar og tjóð. Tann søguleysi sær einki her uttan haga, seyð og eina húsagrund. Tann, sum kennir søguna, sær fyri sær ungdóm úr øllum Føroyum, lærarar og lærarindur

flyta heim aftur, tí Havnin, sum eg vaks upp í, var ein stór bygd. Vit búðu uppi undir Varða, høvdu seyð, og enntá ein hest. Har vóru nógvir grønir blettir. Tað er nú burturi, nógv er broytt, og eg haldi

minnist meg rætt var kýklopurin, sum Odyssevs drakk skít og blindaði. Eg haldi, Polyfemos eisini hevði seyð, og Odyssevs og teir goymdu seg og hingu uppi undir honum og sluppu á hendan hátt undan at verða etnir

at hann skuldi uppaftur har, sum hann plagdi at vera.. Eg meini: Man fær sær ikki dupult so nógvan seyð, sum man hevur ráð til og so kappar helvtina av fóðrinum vekk knappliga, ha? Men tann fitta bubbl

aftan fyri DR, tá hugsað verður um tíðinda- og mentunnar- og fólkalívssendingar generelt. Sigmund um seyð Tað var ein lækni, sum einaferð segði, at tað einasta góða við seyði er, at tú mást renna eftir honum

til landbúðna, lá út móti sjónum, var sandut og kørg í allar mátar. Tað var av-markað, hvussu nógvan seyð, ið jørðin bar, og har uddi av kaninum. Tá á døgum var vanligt at seyðamenn vóru hjá kríatúrunum allan

dansin at gá, meðan rósur og liljur tær grógva væl. Hvat var tað, sum her hendi? Vanliga tosaðu fólk um seyð, fisk, fugl, um streym, um politikk, um vøruprísir ella um hoyggj. Og nú sungu hesi somu fólk um rósur

gjørt. -Heilt frá tí fyrsta, eg minnist, kendi eg eitt tómrúm í mær. Tímdi ikki sum barn at takast við seyð og annað meira handaligt. Men tónleikurin gjørdist tann stóri áhugin. Og tú kanst ætla, at eg fekk