i hjartaliga tillukku við pápanum, verpápanum og abbanum. Og enn einaferð hjartaliga tillukkku og Guds signing í komandi døgum.

nakrir aftur í lastina at lempa. Tá vit komu framaftur í lugarið, lógu fleiri mans á knæ í bøn til Gud. So nógv gekk á teir. Har var ikki nógv at gera. Men vit gjørdu tað, sum vit kundu. Fyri at kyrra sjógvin

fjeppari« »Gott ki! Tad er bara at bliva vid at spæla aftur til malmannin, og guppa boltin fram. A harra gud also!« »E haldi at ìf skal skifta venjarin« »I dag kann man vera stoltur av at vera b36'ari! Hava ik

og teir gera tad gott. Høvdu okkara mistøk verid blast upp, einsns og teirra... HARRA GUD!"og teirra... HARRA GUD!"«

tad, tà vit hava einki rdio hava vid okkum. Noy galø, men eg havi ur, og nù er klokkan farin av 5.« »Gud nàdi hini vodafonlidini tä jögvan martin finnur ùtav at vikingarnir eru bestir tä teir leypa á »Pàl

Tilvild? Lagnunnar speisemi? Guds vilji? Ella bara ein logisk avleiðing av skynsemisbrekinum hjá tjóðini? Hvat sigur tað okkum, at føroyingar valdu sær býttasta fuglin at hava sum tjóðfugl? Tað sigur okkum

fyrr), lýsti írski yrkjarin W.B. Yeats framtíðina við eini bæði døkkari og ræðuligari hugbirting. Nú Gud var deyður, hevði menniskjan med alla mist sítt moralska tjóður, men sveimaði líkasum villfalkurin

teimum sum einki eiga Takk fyri at beiggi bleiv frískur. Eg elski teg Takk fyri at tú frelsti meg Gud! Grøð meg frá tí trongd eg havi til tað ónda Takk at tú hjálpir teimum sjúku Rita navn títt mær í hjarta

Zealandi hinu megin klótuna – og tað er fyrsta floks kjøt, sigur hann – kjøt av neytum, sum liva í Guds fríu náttúru, neyt, sum ongantíð hava kent rákan av hvørki kraftfóðuri ella heilivági. Leygarkvøldið

Zealandi hinu megin klótuna – og tað er fyrsta floks kjøt, sigur hann – kjøt av neytum, sum liva í Guds fríu náttúru, neyt, sum ongantíð hava kent rákan av hvørki kraftfóðuri ella heilivági. Leygarkvøldið