um ofta byggja á størri sjúkrahús, sum hava eitt upptøkuøki á 200–400.000 íbúgvar. Tá tað einans búgva 50.000 fólk í Føroyum, er viðhvørt neyðugt at tillaga heilsufakligu tilmælini til okkara viðurskiftir
ongatíð hugsað nakað serligt um, at hetta er ein útoyggj, ella at tað er trupult ella ógjørligt at búgva her, vísir hon á. Tað var kanska meiri aktuelt fyrr í tíðini, tá Barsskor var álitið hjá kalsoyingum
sigur yngsti sonur okkara, “Mamma eg elski Føroyar, hetta er heimsins besta land og eg vil altið búgva her”. Og eg hugsaði ja soleiðis eiga vit øll at hugsa hvønn dag og í øllum okkara avgerðum – altíð
framtíð Føroya í váða. Tað ber ikki til, at bankarnir heilt snikkaleyst sleppa at stýra hvørt vit, sum búgva í hesum landinum, hava tak yvir høvdið. Vit eru øll fødd í hendan heim við rættinum til hús og heim
húsini blivu niðurtikin fyri umleið 5-6 árum síðani. Dánjal bygdi upp nýggj hús á somu grund, og búgva mamma og pápi nú í kjallaranum. Har hava tey tað gott; ikki er ein dagur farin, uttan at vit børnini
at eysturoyingar og norðoyingar skulu betala fyri Sandoyartunnilin. Hinvegin halda onnur, at vit búgva í einum samhadsføstum samfelag, har øll eru felags um útreiðslurnar. Tað er eisini nevnt, at skal
Yrkesinstetut, serliga úr Svøríki, tí her er talan um eitt øki í Finnlandi, har mong svenskttalandi búgva. Men har eru eisini lesandi úr triðja londum, og tí fer undirvísing eisini fram á enskum innan ávísar
Kvíggjum á Sandi, sonur Jens Samuelsen og Elsu Sofíu f. Joensen. Andreas kom í 1886 til Havnar at búgva hjá Onnu Elisabeth og Andreas Andreassen í Dali. Tey vóru skyldfólk av Sandi. Hetta endaði við, at
at av og á hendir tað, sum ikki skal henda. Otto West segði, at tað veit ongin betri enn vit, sum búgva her á landi, tí her er vandi altíð til staðar. 30 mans til reiðar at rykkja út Bjargingarfelagið í
tey upprunaliga vóru ætlaði til: til pensionistar sum eru rættuliga væl fyri, og hava gagn av at búgva saman við øðrum. Tá tey gerast røktarkrevjandi skuldi tað verið gjørligt at flytat úr sambýli til
