sjálvur skyldina. Eg var fullur í skuldarkenslu og hugsaði: »Ja, eg veit tað væl. Hvat er at siga?« Ikki bar til at renna undan. – Hesa tíðina hevði eg tað best saman við fólki, sum eg ikki kendi frá mínum fyrra
helt eg, teir skiltu, at skuldu vit yvirhøvur gera okkum tankar um at koma við í altjóða telving, so bar ikki til at koma sum ein partur av tí danska talvsambandinum… Eggjaðir av teim signalum, ið samrøðan
– Og kuldin beit. Men eg toldi hann; fann mær pløgg og spjarrar úti um býin, sum eg eins og ravnur bar heim í reiður mítt og helt varmanum - -.” Kann vera, at tað ikki er neyðugt at liva, tað er nú eitt
míni børn, sum skulu vaksa upp í einum tryggum heimi, segði kvinnan. Hon var tráðspurd um, hvussu tað bar til, at hon ikki varnaðist allar urtapottarnar, alla moldina og lampurnar, sum maðurin hevði. Og luktaði
kemur tað stillisliga frá Nielsi. Svaraði ja Nakað áðrenn hon fór heimaftur í januar mánaði í fjør, bar Niels upp bønarorð til Sallyver: Hevði hon hug at koma aftur til Føroyar, var einki til hindurs fyri
skúlarnir í Føroyum høvdu. Samstundis varð tað týdningarmikið, at bygnaðurin var soleiðis, at tað bar væl til at samlesa millum útbúgvingarnar, at tað var rudduligt at leggja til rættis, um ein partur
niðurstøðan, at báturin var skeivur og kundi ikki vinna. Hann bleiv so læntur út til Skála, og nú bar betur til. Minnist eg rætt, vunnu skálamenn fleiri róðrar við Sølmundi. Kári P. Højgaard vísti á, at
til eina skipan við sjey valdømum meinlík gomlu skipanini frá 1978 og við øllum teimum lýtum, hon bar í sær ongantíð ov skjótt. Og tí er tað óðamannaverk at lata seg tøla av teimum røddum, sum rógva framundir
rokningum, fakturum og kontoavritum. Hesi skjøl vórðu ávíst til útgjaldingar hvørt um annað, sum best bar til. Upphæddir vórðu ávístar til gjaldingar meira enn eina ferð.” (s. 128). Gjaldstovan verður niðurløgd
missur var ein dyggur smeitur hjá Signari, og barnaárini vóru við eitt farin afturum. Hesa tíðina bar tætta og kærleiksfulla bandið, sum knýtti hesa familjuna saman, tey víðari. Systkini hjá Signari vóru