Tá eg skrivi teg og meg meini eg øll, eisini okkum, ið roykja. Eg royki illa og veit at tað er ógvuliga ósunt, tað haldi eg at allir vit roykjarar eru klárir yvir. Men góðu tit, ið ikki roykja, hvat høvdu tit sagt við meg, um eg ein dag sá ein bumbu tjúkkan persón ganga við einum stórum ísi og át, hey tú halt uppat við hasum, hattar kemur at drepa teg, tú kostar eisini heilsuverkinum alt ov nógvar pengar?
Ella eg sá ein persón við hjartatrupulleikum, havt blóðtøpp, ella aðra vælferðarsjúku vælsignaði brúka beinini, tú kostar heilsuverkinum alt ov nógv, bara tí tú tímir ikki at ganga. Kemur tú inn á forhøllina á landssjúkrahúsinum sært hesi fyribrigdi dagligt. Tað løgna við hesum somu fólkum er, at tey standa og ilskast inn á okkum, ið mugu standa uttanfyri í kulda og kava, tí tað er ikki pláss inni á sjúkrahúsinum fyri okkum. Skal tað verða mannarættur í Føroyum, hava tit ikki loyvi at blaka okkum út úr einum almennum stað, uttan at tit versigóð fyrst hava skaffa hesum stakkals menniskjum eitt lítið roykirúm á hvørjari hædd, so hesi stakkals sjúklingar ikki verða blakaðir út at roykja. Nei tit tjúkku feitu og dovnu menniskju, takið fyrst í egnan barm, áðrenn tit koma eftir okkum, ið muga standa úti og njóta okkara last, meðan tit íð liggja innløgd vegna tykkara lastir, kunnu standa í forhøllini, við ísi og sjokulátu og ilskast inn á okkum. Nei tit tingmenn, tá ið tit fara at taka hattar málið 269 B. Hugsið eisini um okkum, tíðan verri stóra skara av menniskjum í enn roykja.
