Tá Tórbjørn Jacobsen var landsstýrismaður í fiskivinnumálum varð arbeitt við at minka um stuðulin til sjófólkið, og fyri næstan einum ári síðan greiddi hann frá, at ongin almennur stuðul skuldi latast fiskiflotanum, og hetta heldur hann fast við.
- Tað er so nógv fiskiorka á sjónum, at næstan onki skip klárar at bera seg, greiðir hann frá.
Somuleiðis metir hann, at tað er sjómannafrádráttur og minstaløn, sum heldur skipunum gangandi, og at tað ikki er ein gongd leið, at halda skipum uppi við almennum peningi, tí hetta bara hevur við sær, at tá stovnarnir byrja at koma fyri seg aftur, so verður ein alt ov stórur floti at veiða uppaftur.
Leivdir frá fortíðini
Eisini er Tórbjørn Jacobsen av tí áskoðan, at minstaløn og sjómannafrádráttur, eru leivdir frá fortíðini, sum mann ikki megnaði at skera burtur frá hálvfemsunum, tá kreppa seinast var í flotanum.
- Fyri at sleppa av við hesar leivdir kundi mann flutt minstulønina inn í arbeiðsloysisskipanina, og so skuldi mann samstundis givið manningunum fasta løn og bonus, um tað gekk serliga væl. Vit eru einasta land á okkara leiðum, sum heldur fast við hesar leivdirnar frá veiðumentanini, sigur Tórbjørn Jacobsen.
Hinvegin greiðir Tórbjørn Jacobsen frá, at føroyingar vanliga koma rímiliga væl burturúr kreppunum, men hann metir prísin vera ov høgan.
- Seinast mistu vit 7000 fólk, og tað hava vit ikki ráð til fleiri ferðir, metir hann, og hetta kann fyribyrgjast við eini javnari veiðu við minni veiðitrýsti.
