(Og mjá um herar stendur tú(í vársins fríska fleyri.(Títt lyndi er sum vekur nú(við froðanir í eyri.(Eitt andlit gerst til aðra mynd,(tú vekur enn, umsíðir:(Tað fremur lát um fjallatind,(um betri, betri tíðir.((Lat meg eitt bil, úr tínum brá,(at finna mínar leiðir,(so framtíðin úr dagsins trá(veit hvaðan, hvat hon eigur.(Eitt smíl frá tær, eitt skálkabros,(ið toknast atlants borgum.(Og tignin er eitt vælmælt tos,(ið vellir frítt úr sorgum.((Tú stendur kvirr og speglar tær(í landsins ljósu løtum;(á, fljóðið søta fylg tú mær,(sum eydnan fríð á gøtum.(Lat okkum fylgjast, bæði tvey,(og fyrst og fremst, at møtast,(og kasta okkar ogn og eyð(á børn, ið eru søtast.((Christian Ólason
