Framferðarháttin hjá tingmanninum nýtist okkum ikki at viðmerkja her, men sum partur í einum máli, har hann var høvuðspersónur, kundi eg hugsað mær at fingið svar frá bæði formanni og næstformanni Tjóðveldisfloksins.
Tað var tann 20. november í 2000, at Sosialurin vendi sær til Tórbjørn Jaocbsen, sum var landsstýrismaður í mentamálum. Ørindini vóru at frætta nærri um avgerð hansara um at avtaka grundlógardagin sum frídag hjá skúlunum og í staðin lata skúlarnar hava frí altjóða arbeiðaradagin, 1. mai. Løgmaður Anfinn Kallsberg var ikki glaður fyri hesa avgerð, og kravdi tí, at landsstýrismaðurin broytti avgerðina.
Tað var tá, at Tórbjørn Jacobsen brúkti orðini ”danskur leigusveinur” um Anfinn Kallsberg.
Sjálvandi bóðu vit løgmann um viðmerking til hetta, og so var eldur í.
Nú fór propagandamaskinan hjá Høgna Hoydal rættiliga í gongd. Hann ringdi ótaldar ferðir til blaðmannin, til Jústinus Eidesgaard, sum var tíðindaleiðari og til mín sum blaðstjóra og bað og bønaði um, at greinin ikki kom á prent.
Hesum kundu vit sjálvandi ikki eftirlíka, tí blaðið var farið til prentingar, og at fara at steðga eini útgávu, tí at ein landsstýrismaður ikki dugdi fólkaskikk, tað var ikki okkara uppgáva.
Høgni Hoydal bleiv við í tímavís – við øllum triksum. Spurdi um eg ”sum ein kammeratur” ikki kundi gera hetta, tí hetta fór at hava so stóran týdning fyri samgonguna.
Men blaðið var farið til prentingar, og harvið var tað.
Síðani kom Tórbjørn Jacobsen sjálvur út á redaktiónina á Argjum. Henn settist við mína teldu, læs greinina og váttaði, at hann hevði sagt hesi orðini – og at vit einki skeivt høvdu gjørt. Hann var sera blíður og vinarligur – og segði okkum, at hansra politiska lagna lá í okkara hondum, tí tá hann kom niðan aftur í mentamálaráðið, lá uppsøgnin á borðinum. Men, segði hann. Skuldin var hansara egna.
Vit báðir Jústinus og eg tóku beinleiðis synd í honum.
Men so gongur seinnaparturin – og so kemur eitt tíðindaskriv frá Tórbjørn Jacobsen – sent frá telefaxinum hjá Høgna Hoydal í Tinganesi – í teirri tíðini dugdu vit telefax nummur uttanat eins væl og teldupostadressur í dag.
Vit vistu, at Tórbjørn Jacobsen sat í bilinum á veg inn á Skálafjørðin, tí vit tosaðu við hann fleiri ferðir í fartelefon. Men hugsaðu kortini, at Høgni Hoydal mundi hava skrivað telefaxið í samráð við Tórbjørn – undirskrivtin var so tann hjá Tórbjørn Jacobsen.
Men tíðindaskrivið var ein løddrøtt, kolasvørt lygn, sum tíbetur fyri okkum var avdúkað í Degi og Viku dagin eftir
Í tíðindaskrivinum frá Tobba stendur m. a.
»Í Sosialinum 22. nov. er ein stórt uppsett grein, har undirritaði verður siteraður fyri at skíra løgmann, Anfinn Kallsberg at vera ”leigusveinur” hjá donsku stjórnini.
Undirritaði hevur ongantíð brúkt hetta orðið um løgmann og kundi eiheldur nakrantíð funnið upp á tað...«
Vit hava ongantíð fingið svar upp á, hvør skrivaði tíðindaskrivið. Í 2004, tá Tórbjørn Jacobsen og Høgni Hoydal klandraðust illa, segði Tórbjørn Jacobsen í einum lesarabrævi, at Høgni Hoydal skrivaði eitt tíðindaskriv upp á nakkan á sær.
Eingin ivi er um, at tíðindaskrivið bjargaði Tórbjørni landsstýrissessin.
Við øðrum orðum var Tórbjørn Jacobsen bjargaður við eini kolasvartari lygn, har Tjóðveldisflokkurin á ein ómansligan hátt turkaði eitt mistak upp á ein journalist.
Spurningurin mín er: Hvør átti lygnina?
Var tað formaður Tjóðveldisfloksins ella næstformaðurin?
Eg royndi at ringja inn til útvarpið fyri at seta Tobba hendan spurningin, men kom ikki ígjøgnum.
Nú Tórbjørn Jacobsen sjálvur á henda hátt hevur kveikt lív í málið av nýggjum, haldi eg tað vera rætt av teimum at lýsa alt málið - og at siga okkum, hvør átti lygnina, Tórbjørn Jacobsen ella Høgni Hoydal...
