Mær dámar ikki poppmusikk. Men undantøk eru. Undantøk eru altíð, einki undantak uttan undantak.
Og mær dámar als ikki tað slagið av hugnapoppi, har sum eitt fólk syngur og spælir gittar. Ikki so frægt, at slíkt singalone fær mítt elskaða land at nærkast kókipunktinum.
Men so. Á Stroynum í drotningarinnar Keypmannahavn, við Storkanna gosbrunn, sat Peter Jones í sixpence, úr Liverpool (ja, Liverpool, mín sann), so segði hann, og gittarspældi og sang sínar perlur saman við The Lazy Bandits, viðhvørt tveir, viðhvørt fleiri enn tveir bandittar.
Har í fyrijólakuldanum legði hann sínar verðsligu sálmar á gongugøtuna, so jólaskreytið hjá Illum fánaði og stoyptu storkarnir fóru á flog.
Frálík løg og frálík orð og frálík framførsla við slíkum drive, kallast tað vist, at eg slapp ikki víðari fyrr enn hann var liðugur. Rúnabundin.
Tey, sum vilja kanna, um eg reypi og/ella lúgvi, kunnu fara á Youtube. Har er Peter Jones. Og har skrivar ein, at hann hoyrdi Peter Jones á Stroynum fyri tíggju árum síðani, í 2003. Sanniliga ein garvaður gøtusangari.
Veit ikki, um hann og hansara bandittar eru har á Stroynum enn.
Men tit, sum eru í Keypmannahavn ella fara hagar. Gevið tykkum stundir, góðar stundir, at lurta eftir Peter Jones.
Frá mær fær hann allar jólastjørnurnar.
Latið okkum so fara til aðrar tónleikarar. Tey, sum uttan at rodna stjala tíð frá fólki.
Í Reykjavík eru nógv skeinkistøð, sum bjóða tónleik næstan hvørt kvøld.
Eitt teirra hevur vanliga eina spennandi skrá. Men hon krevur forbannað gott tol. Tað havi eg ikki.
Á hurðini stendur, at konsertin byrjar klokkan 21.00.
Hóast farin eitt vet upp um tey trýss, eri eg framvegis so góðvarin, naivur og heimføðisligur, at eg haldi, at klokkan 21.00 er klokkan 21.00. Tað er 21 null null. Ikki 21 og okkurt nógv afturat.
Klokkan 21.18 ella har á leið fer tann fyrsti, sum skal syngja ella spæla í kvøld, upp á pallin fyri at trýsta á tveir ella tríggjar knøttar og snara einum.
So hendir ikki meira enn tað. Løtu seinni eru fleiri á pallinum, tøknimaðurin skilst og umboðsmaðurin, sæst.
Klokkan 21.47 fær onkur upp í lag at boða frá, at tøknin virkar ikki.
Klokkan 21.53 eru øll, sum áttu at verið á pallinum klokkan 21.00, komin á pallin.
“Orsaka, vit eru so sein, men vit høvdu tekniskar trupulleikar.” Gomorin og kyss meg.
Slíkir tøkniligir trupulleikar áttu at verið staðfestir kl.20.18 og loystir kl.20.53. Sjálvandi.
Hetta hendi tvey kvøld á rað. Triðja kvøldið gekk eg framvið. Klokkan var nakrar fáar minuttir yvir 21.00.
Og á pallinum sótu tríggir gubbar og spældu djass.
Men teir eru eisini allir seksti pluss minus ikki nógv.
Og munurin millum okkum og teimum ungu er, at vit duga klokkuna. Vit ikki bara duga hana, vit virða hana eisini. Og tøknin, teldan, hevur ongantíð skyldina. Hana eigur vantandi fólkaskikkur.
So leingi hallelujafólkið sigur seg eiga hjúnabandið, eigur eingin at sleppa at gifta seg, kynd hetta ella kynd hatta. Eingin, ikki bara børn undir 18 ár og samkynd.
Hjúnaband er fjøturband, tjóður, leinkja, misskiljing, frælsisskerjing. Tey flestu angra eisini, at tey lótu seg tøla.
Spyrt tú meg, tað gert tú ikki, men svarið er kortini nei. Samkynd eiga ikki at sleppa at gifta seg. Eingin eigur at sleppa at gifta seg. Tað er veruligt frælsisstríð.
Bara ein hóttur minniluti fær meira umrøðu enn tey samkyndu í Føroyum, pandabjørnin.
Eg sigi sum Peter Jones í einum sangi: “We Don´t Care, What Other People Say.”
Og til helvitis við jólunum.
