Virgar Dalsgaard
--------
Á fjesbókini gjørdi Ingrið H. Dalsgaard herfyri vart við, at ein útvarpsmaður hevði loyvt sær at rætta ella forbetra málið hjá einum vælorðaðum sørvingi, sum hevði 105 ára fø´lsdag.
Tað má sigast at vera yvirformyndarligur og arrogantur atburður hjá einum mikro-fondrongi. Tað natúrliga málið, sum sørvingurin tosar, er so nógvar ferðir ramligari og elegantari enn tann anæmiska skapukrukku-dialektin, sum turrgeldir puristar hava lokkað naivar varpingardreingir til at brúka.
Eitt er, at journalistar í sínum egnu frásagnum brúka puristiskt orðatilfar, men tá ið teir citera ein eldri mann skal tað vera orðaraðið, sum sagt var. Sørvingurin segði fornøjaður, og so var hann tað, og hann var als ikki nøgdur, sum mikrofon-robotturin helst vildi hava hann at vera. Hvør gevur teimum moralskan rætt til at uppala og forbetra” sørvingin.
Tann tunga og ófiksa íslendska glosan nøgdur er heldur ikki fulkomuliga synonym við tað, sum sørvingurin meinti, tá ið hann brúkti ta hevdvunnu glosuna fornøjaður.
Latið tí vera við at halda um hondina ella munnin á fólki. Sleppið teimum undan betrivitandi censuri og málsligari endur-uppaling.
Vit høvdu eitt karikerað sovjettiskt system, har fólk vórðu rættaði í heilum og uppdrigin til politiskt korrektan málburð og kulturelt justeraðar meiningar. Tann skipanin fór tíbetri fyri bakka – tað er eingin grund til, at hon skal faa eina føroyska reinkarnatión í tí heimføðisliga Sortudíki við fantasileysum mikrofon-jassum sum gubbum.
