Uppi hjá granna er tøgn undir lon -
alt kæti tykist sum farið;
tey syrgja sín deyða bróður og son,
so ungur hann fór av garði.
Vit minnast teg grulva, reisast á knæ,
stetla í túni, á teigum,
spæla við hvølpar, smálomb og fæ
barnaár »inni á Heiðum«.
Vit sóu teg fara seinastu ferð
heiman, á tær var skundur,
ei góvust stundir at siga farvæl -
teg kallaði feigdarfundur. -
So ymiskt er okkara dagatal,
- vit sjálvi ei fyri tí ráða -
nøkur rógva til ellis ár,
onnur frá landi bert náa.
Brátt sendir lívsins harri boð,
- forða tí megnar eingin -
at flyta til ævigu hallir heim
við snarferð á einglaveingjum.
Ljónið av Juda sigur vann,
uggi við børu tína;
sama vónin av øllum ber,
tá vinir fylkjast um mína.
Summir dagar eru verri at vakna upp til enn aðrir. Ein av teim svárastu var leygarmorgunin ið fór - og aftur tveir dagar seinni. Sum dagurin leið og alt hetta ræðuliga ið hent var um náttina fylti alt og øll, so komu minnini - og við teimum gamla yrkingin. Men nú eitur tað:
»Úti hjá granna er tøgn undir lon?« Hávardur er farin
og:
»Yviri hjá granna er tøgn undir lon?« Eyðun er farin
og:
»Niðanfyri vegin er tøgn undir lon?« Álvur er farin.
- Á Tvøroyri er tøgn.
Alt kæti er farið.
Vit syrgja okkara deyðu, - brøður og synir.
So ungir teir fóru av garði.
Kæru tit, Gurið og Jens, Nina og Sofus, Sunnuva og Finnbogi, systkin, ommur og abbar, tit ungu vinfólk, - og tit í Øravík: Gud í himli verið tykkara styrki, troyst og uggi í tíðini sum kemur. Og alla tøkk fái Hann fyri hann ið spardur varð.
Friður verið við minninum um teir tríggjar.
Bjørg
