Somuleiðis verður mælt frá, at vígslur fara fram í kirkjum, prestagørðum ella í tí heimliga undir núverandi umstøðum, skrivar Fólkakirkjan á heimasíðuni.

Hjá fólkakirkjuni er hetta ein svár tíð. Tað kennist ikki væl at nokta fólki tænastur, ið tey biðja um og ynskja inni við hjartarøturnar. Tænastur, ið tey hava rætt til.

Tó, ásannað verður, at eisini prestar og kirkjunnar tænastufólk kunnu bera smittuna til onnur. Er tað svárt at nokta fólki kirkjuligar tænastur, eins svárt er tað, um kirkjan er orsøk til spjaðing av smittuni. Serliga hugsa vit um eldri, veik og smábørn.

Kirkjan ynskir at tæna fólkinum við kristnum anda, viti og skili. Tað merkir, at tænastustøðið lækkar enn meira.

Vit hava verið í góðum samskifti við læknaliga myndugleikan á økinum. Støðan við atliti at omanfyri nevndu tænastum er væl greinað.

Undantøk verða eyðvitað givin, um talan er um bráðneyðugar tænastur. Orðið bráðneyðugt sipar til lívshóttandi sjúku, lívshóttandi umstøður ella sálarligt órógv.

Um umstøðurnar eru bráðneyðugar, er tað umráðandi, at kirkjuliga tænastan verður framd saman við Guðs orði og bøn. Gert hetta neyðugt, er einans tann/tey, ið skal/skulu hava tænastuna, til staðar saman við presti og vitnum.

Orsøkin til, at leiðslan í fólkakirkjuni avmarkar tænastu prestanna, er grundað í almennu boðunum frá landsins myndugleikum, at vit avmarka smittuvandan mest møguligt.

Tá ið vit koma burturúr undantaksstøðuni, skapar tað frið, at vit vóru fyrivarin heldur enn eftirsnarin, at vit royndu at tálma smittuni. Við bøn um at tað eydnast. Guð signi land og fólk, skriva Uni Næs, dómpróstur, og Jógvan Fríðriksson, biskupur, á heimasíðuni.