sum áður hava havt hjarta- og æðrasjúku, plaga ofta at taka pínutablettir fyri at fyribyrgja nýggjum hjartatilburði. Eisini plaga læknar at geva fólkum við øktum vanda fyri hjarta- og æðrasjúkum, hóast [...] Tey fólkini, ið taka pínutablettir sum fyribyrgjandi ímóti hjarta- og æðrasjúkum, eru í stórum vanda fyri at fáa álvarsamar, innaru bløðingar. Tað vísir ein stór bretsk kanning av fleiri enn 100.000 frískum [...] uttan at hava havt trupulleikar við hjartanum áður. Í kanningini hevur mann fylgt persónum uttan hjarta- og æðrasjúkur, har helvtin a teimum tók pínustillandi í seks ár, ímeðan hin helvtin fekk lumpiheilivág
eru teir nógv færri. “Fíggindaskapur, ekstremisma og harðskapur verða ikki fødd av einum religiøsum hjarta. Tey svíkja religiónina,” segði pávin í Ur. “Vit trúgvandi kunnu ikki tiga, tá yvirgangur ger seg
ein palestinskan stat við síðuna av Ísrael. Í brævinum skrivar hann, at hann biður fyri friði. – Hjarta mítt er nær tykkum, í Heilaga Landinum og hjá øllum, sum búgva í tí, ísraelum, palestinum. Og eg
Reuters, sum endurgevur. - Fólk í heiminum ynskja frið og við teirra leiðarar vil eg av øllum mínum hjarta siga: Latið okkum hittast, lat okkum tosa, lat okkum samráðast.
gleðiligarPáskir, og kanst takka fyri tað sum Jesus gjørdi júst fyri teg. Kanna meg, Guð, og kenn mítt hjarta, rannsaka meg og kenn mína hugsan! Vita, um eg gangi á glatunarvegi og leið meg hin æviga vegin
tá Jesus Kristus stóran sigur vann; hann bjarga hevur mær frá synd og deyða, eg prísa honum nú av hjarta kann. Gud havi lov, at vónin mær man lýsa, tá eg skal fara hesum foldum frá; og andi Guds mær vegin
føstusálmum okkara í sálmabókini byrjar soleiðis: Legg nú niður verðsligt sinni, búgv nú væl títt hjarta til, lat ei eiga pláss har inni tað, sum spilla av sær vil. Hetta áttu vit at tikið til eftirtektar
øllum býnum.« (p. 73) »Súðið frá havinum var ikki longur bara súð, men slátturin frá einum vátum hjarta, sum føroyingar høvdu ærað og elska, líka síðani teir settu búgv her á landinum.« (p 139) »Tað føroyska
Jesus sjálvur, longu langt áðrenn hann doyði, tá hann setti okkum stevnu í landi teirra livandi: »Hjarta tykkara verði ikki óttafult! Trúgvið á Guð, og trúgvið á meg! -- Í faðirs míns húsi eru mangir bústaðir
festi búð. Gráturin seg treingir á, kemur sum ein alda. Harrin hjálpa okkum má her vit ikki valda. Í hjarta føldist sorg so stór, tá pápi heim til Harran fór. A.H.
