pensiónsaldur, haldi eg at vit brøðurnir veruliga merktu hvussu nógva tíð hann ynskti at brúka upp á okkum, sum hann var so góður við. Tað var líkasum at hann vildi løna okkum aftur, at hann hevði verið
veruleikin settur á skák, og viðhvørt skák í mát. Bæði sum útinnandi og sum brúkarar, lærir listin okkum at seta spurnartekin við gamlar doktrinir, og nýggir tankar og vinklar daga fram í ljósmálanum
ótilvitað sendir signal um trygd. Likamlig stødd veitti stórar fyrimunir í bardøgum millum bólkar í okkara evolutioneru fortíð, og hesin trygdartørvur hongur enn við, hóast tørvur ikki er á honum á sama
motorin í gongd aftur. Men hann bleiv skjótt í ólagi aftur. Provianturin var farin at ganga undan hjá okkum, so vit tosaðu um, hvussu vit kundu koma fram í lastina. Ikki bar til at fara niður í lastina orsakað
seg, sást tá vit komu heim við tær av sjúkrahúsinum kvøldi eftir, tá ein sonn mannamúgva tók ímóti okkum, tá tú fór í kirkjuna og til sjálva jarðarferðina. Sjálvt tá tú var farin frá okkum, og bert bíðaði
tað ikki nakað, sum Victoria Wild vildi verið fyri uttan. – Hóast tað var óbehagiligt, so lærdi eg okkurt frá upplivingini. Nú veit eg, hvussu eg reageri í eini slíkari støðu. Strippklubbur á Oyrabakka
eingin veit, hvørjar langtíðar avleiðingarnar av "kynsneutrala hjúnalagnum" verða. Hvat ger tað við okkara børn og ungu og seinni ættarlið? Broyta vit sjálvar grundbyggisteinarnar í menniskjasam
kjallaranum.« Fatið var fyrst farið upp undir loft og so niður í kjallaran. Vit høvdu annars fyrireikað okkum til, at hetta kundi henda. Eg hevði pakkað steintoyið í húsinum niður í tvær baljur og legði løk
skuldi vísa seg, at burturúr hesum spratt ein felagsskapur – sum fram til dagin í dag er partur av okkara sosialu tilveru og karmur um nógv felags tiltøk fyriskipaði her í Havn, úti um landið og uttanlands
og vit eru kanska ikki heimsmeistarar í at leggja langtíðarætlanir. Tað liggur uttan iva djúpt í okkum, at veðrið má sær ráða. Hetta er jú ”The Land Of Maybe,” sum bretsku hermenninir kallaðu Føroyar
