gongur túr við teimum, og syrgir so sáran, tá ið Elsa er deyð. Og sum um tað ikki er nóg mikið, at Elsa doyr, gongur bert stutt tíð, so orkar Hundur heldur ikki meira, og ein av sterkastu hendingunum í bókini

um eina heilt nýggja byrjan, ársins summar. Alt fer, alt kemur aftir; ævigt melur lívsins hjól. Alt doyr, alt blómar av nýggjum; ævigt renna lívsins ár. Alt fer sundur, alt fer saman av nýggjum; ævigt byggist

at hann í øllum førum ikki ætlar sær at doyggja. Men kaninirnar svara, at man má liva, áðrenn man doyr. At tað hevur týdning at venja seg til at doyggja. Og at tann lítli og sjúki Dávid, sum í sínum dreymum

sum hava kvotuskipanir, kanska ikki ov nógv, men tann skipanin sigur einki um, hvussu nógvur fiskur doyr. Okkara skipan er tí nógv betri enn aðrar skipanir, sum onnur lond nú vilja sleppa av við, leggur

slagi eru við hondina. Fram um alt ræður tó um ikki at liggja á boðunum. Hann, sum er mettur av døgum doyr, hóast hann livir. Latenta svongdin eftir frambrotum, strategisk hugsan um batar, er drívmegin, l

teir trúgvir ímóti føroyskum. Vár í Ólavsstovu skrivar: »Skyldan og óttin fyri, at føroyska málið doyr út, eru rættiliga vanligar kenslur millum studentaskúlanæmingar. Tey eru ítøkiliga bangin fyri, at

90 ára gamal fær fepur av koppsetingini, kann tað vera nóg mikið til at koppa tí seinasta, so hann doyr av tí, men eg havi ikki hoyrt um nakað slíkt dømi í Føroyum. Vit kunnu eisini síggja, at fleiri fólk

fyrsta tekin um sivilisatión var eitt brotið bein, sum varð lekt. Um eitt djór brýtur eitt bein, so doyr tað. Tí tað kann ikki renna undan vandum, fara í ánna eftir vatni ella veiða sær føði. Einki djór

yrkisøki, sum áður brúktu norskt mál. Avleiðingin er, at norskt mennist ikki meira á tí økinum. Tað doyr á tí økinum, og enskt kemur í staðin. Henda gongdin, at málslig øki verða slept, kann verða samanborin

Páll og Gøtutróndur liva enn, og eins og teir kunnu vit liva í ókomnum øldum. Tann einstaki livir og doyr; tjóðin bara livir! Tann einstaki er einki; tjóðin er alt! FØROYAR Í ÆVIR!