hug at detta niður viðhvørt. Nú linkaði gamli, fall í djúpan larmandi svøvn og í løtum helt hann ondini so leingi, at eg helt, at nú vóru boð eftir honum. Og soleiðis var ikki. Har var ongin líggi at hóma

til okkara og kíndi okkum um øklarnar. Tók hana, legði hana í eskjuna, og vit fóru víðari. Eg helt ondini, meðan vit gingu millum Duris og Klettar. Hoyrdi at onkur stákaðist inni í klettunum. Kettan lá so

minni, og Gud hevði skapt tey. Kúgvin í forkirkjuni var stór í vavi, men jólanátt var hon lítil í ondini sum ein lítil kálvamua eins og vættrarnir. Hennara dølsku kúgvaeygu glampaðu av teimum læandi ke

Í Skopun halda tey nú ondini og vóna, at ikki fleiri fólk doyggja í næstum. Verandi kirkjugarður er so at siga fullur, bara hendiga leiði er eftir. Tann garðurin hevur verið víðkaður i smáum, men nú ber

Fótbóltur Skal visión 2009 ikki enda við eini roynd at vinna 1. deild, skal dysturin sunnudagin vinnast. Somikið einføld eru boðini til KÍ, sum tá tekur ímóti ÍF í einum dysti, sum væl kann kallast fy

ein kona steinbýtt? Blásti bóltin upp við einum evarska lítlum súgvirøri (tað er intelligent), sá í ondini, hvussu eg fekk, ja hvat?................ og legði bóltin frá mær næstan beinanveg. Um eg tími hatta

umstøðum í 1962. Sagt verður, at Dylan skrivaði tekstin undir Kuba kreppuni, tá allur heimurin helt ondini, meðan bíðað varð eftir, at stórveldini USA og Sovjetsamveldið fóru at leypa á hvørt annað. Øll vita

Fótafetini nærkaðust, tey komu nærri og nærri, dyrnar vórðu latnar upp og......hann kikkaði eftir ondini - alt gjørdist so ljósagrønt og bjart, at hann næstan datt av akslatrænum. Har var grøni vestur við

spurdist ikki meiri burturúr, enn at klaksvíkingar á og kring vøllin ofta noyddust so at siga at halda ondini. Koppaði heim eftir Síðsta lítla korterið gjørdist KÍ yvirvágin størri aftur, og KÍ hevði eisini

fagnaðarróp og tøgn. Einaferð fór eitt suff gjøgnum fjøldina, og so var tøgn, sum um tey stóðu og hildu ondini, og stutt aftan á hoyrdist ambulansan. Eg hevði sterka kenslu av, at har var okkurt hent við Kára [...] so tann dagin. Øll liðbondini í fótinum ruku, tí fóturin fór tvørur. Áskoðararnir suffaðu og hildi ondini, tí teir týðiliga hoyrdu brakið í fótinum, og eingin var í iva um, at har var hent okkurt sera álvarsligt