sjórænanara-søgurnar, og soleiðis minnast vit, og mong við okkum, Álv. Eisini hava vit gingið mangar gongutúrar saman við Álvi í náttúruni kring Tvøroyri, har hann greiddi frá ymiskum, ið vit sóu
gávur og hendur og lærdi til handverkara eftir meistaralæruni – ein frágingin læruháttur, sum hevði mangar dygdir. Síðani fór Herman til Horsens at lesa til verkfrøðing. (Og av tilvild kom eg at ganga somu
og síggja børn okkara vaksa til. Takk fyri løturnar, Olaf. Takk fyri stuttligu løturnar, tær vóru mangar. Tú tosaði um gamlar Havnarmenn, ið dugdu so væl at taka til – tú tosaði um barna- og ungdómsár
av. Vit synirnir kláraðu heldur ikki at kappast við teg, tá ið tað kom til fiskiskap. Vit minnast mangar góðar túrar við tær úti í fjørðinum og suður úr Borðoyarnesi við fýramannafarinum “Gulenni”. Líkamikið [...] at knýta uppí og at egna, so vit tíðliga kundu klára okkum sjálvar reint peningaliga. Vit minnast mangar góðar løtur í skúrinum hjá “Esther” og nógv góð summarkvøld við tær á seiðabergi. Tær dámdi væl at
Eg visti ikki, hvat var best at gera, og veit tað heldur ikki nú - og soleiðis eru støðurnar so mangar í lívinum, har tú má velja millum 'tvinnar kostir'. Eg vildi forsvorið, at ein so lítil og friðarligur
arbeiða. Vit høvdu nógvar góðar løtur saman. T.d. ta tíðina, eg arbeiddi hjá Otto saman við tær vóru mangar stuttligar løtur, og tað eru nokk ikki nógv, sum hava arbeitt saman við ommu síni. Tað árið vit báðar
tað eisini gott. Altíð smílandi og góð við øll. Ommu dámdi væl at vera til ymisk tiltøk. Hon var mangar túrar við pensjónistafelagnum, tað dámdi henni so væl. Eisini var hon í dagtilhaldinum í Sørvági
og gubba. Thomas og Andreas hava eisini altíð sagt luffomma og luffabbi við og um mostur og gubba. Mangar leygarmorgnar og sunnumorgnar plagdi gubbi at ringja suður at práta við teir. Teir sakna Luffabba
okkum øll, men hendan dagin runnu okkum tár á kinn. Høgni var saman við okkum í hjørtunum. Vit høvdu mangar góðar stundir saman ? bæði í gaman og álvara. Saknurin er stórur, men vit vita, at hann hevur tað
sanniliga hevur tað verið alt bæði fyri meg okkum øll, tú var altíð líka umhugsin við okkum øll. Tað var mangar gangir, ta tíðina tá vit gingu í skúla, at vit komu heim til tín og fingu okkum døgurða, vit hildu
