eru til­vitað um happing í ger­and­is­deg­num, tí tað kann vera sera skjótt, at vit koma til at siga okk­urt, bak­tala og har­við særa onkr­an. Happ­ing er van­virð­ing fyri einum øðrum menn­iskja, sig­ur

Djúpunum út fyri Gjógv. Umborð á bátinum var ein 80 ára gamal maður. Fólk á landi hvødu varnast, at okk­urt var áfatt, tá fimm­mann­a­far­ið við gamla manninum kom rekandi fram við Gjógv. Tyrlan fór úr Vágum

strika tær upp løtumyndir av per­són­um og sam­skif­t­um teirra, sum javnan siga meiri um sam­tíð okk­ara og sam­fel­agið enn mang­ar drúgv­ari og dram­at­isk­ari lýs­ing­ar. Arn­bjørn tók sjálv­ur ann­ar

so nøk­u­lunda ­javnt við báð­um kyn­um. Í pol­i­tikki ­er ringt at seta kvotu á, tí so­leiðis sum okk­ara dem­o­krat­isk­a val­skip­an er skrúv­að sam­an, so ber tað ikki til. Tí hvílir ein nógv størri

1998. Tað nyttar einki hjá Aks­eli at kop­i­era Sam­bands­flokk­in. Hann má finna upp á okkurt nýtt. Okk­urt, sum fær fólk at fylkjast um »sam­­ríkja­hug­sjón­ina« upp á ein fiks­ari máta, so kann hann vinna

vann allan dystin: – Vit hugsaðu bara um hetta sum ein vanligan dyst, har vit sjálvandi vildu gera okk­ara besta. Og tað er jú altíð um­ráðandi at vinna fyrsta sett, so tað gav okkum eina góðan byrjan,

13, har møg­u­­leiki er at síggja máln­ing­ar­nir. Livandi tón­leik­ur verð­ur á skránni og eis­ini okk­urt lætt til matna. Sjálv upp­boðs­søl­an byrj­ar klokk­an 14, og er tað Bjørn á Heyg­um ið skipar

knappliga broyttist. Hon misti javnvágina og byrjaði at detta, og hon gavst at tosa og søkja samband við okk­um. Tað var, sum um onkur var farin av stað við dóttrini, sigur Monika. Monika og maðurin, Tim, búgva [...] hon var bara eitt ár, og nógv duga ikki so nógv, tá tey eru eitt. – Men vit kendu sjálvandi dóttur okk­ara betur enn læknarnir, og vit vistu, at har var okkurt galið, sigur Monika. Tey valdu so at koma

Statoil, kunnu vit so rokna við enn fleiri brunn­um spurdu vit Erik Oswald. – Um tað fer at eydnast okk­um at røkka frægum úrs­litum, so vil tað altíð vera pláss fyri fleiri brunnum, men enn er tað ov tíðliga

útstóð nógv, áðrenn deyðin gav honum frið. Aftaná tann dag fingu vit beiggj­ar strong boð um at halda okk­­um frá kók­andi løgi. Men hjá okkum var vandin ikki so stórur. Vit høvdu kom­fýr, og grýturnar við