í Nólsoy tann 26. juni 1927 og hon andaðist í Tórshavn tann 21. august 2000 aftan á eina langa sjúkralegu. Nú er hon farin heim til Jesusar. Sloppin undan sjúku og pínu. Mínir tankar leita til Ovild o

11. august andaðist Gunhild Dalsgaard mett av døgum. Hon var ættað av Velbastað, tað sjeynda barnið av teim ellivu hjá Dánjali og Súsonnu Poulsen, bóndahjúnum á Steinum. Á ungum árum var hon í Danmørk

Hósdagurin 6/7-2000 gjørdist ein sorgardagur fyri okkum, tí tá andaðist mamma og vermamma okkara brádliga alt ov ung ? einans seksti ár. Hon var, sum so mangan, komin til Havnar at vitja okkum, og vit

Eg kom at kenna Frits í samband við tað felags arbeiði sum knýtir seg til útróðurin, og lærdi eg har enn einaferð týdningin av orðinum »respekt« uppá tann mest positiva mátan. Við einum longum lívi af

Góða mamma, omma og vermóður. Tað er so svárt at fata, at tú ikki ert ímillum okkum longur. Tú vart gott nokk gomul, 85 ár, men í sinni ung. At tú ert farin frá okkum er so ringt at skilja. Hvønn dag

Brádliga bórust boðini um bygdina, Regin hjá Dalla varð deyður. Bert 21 ára gamal. Soleiðis byrjaðu minningarorðini um beiggja okkara, sum doyði í 1977. Aftur í dag standa vit hjálparleys og spyrjandi

“Hevur tú fingið nakað at eta ... døgurða ... náttura”. Hetta vóru at kalla síðstu orðini frá mammu – orð, sum vit so ofta høvðu hoyrt áður. Hon hevði eitt ómetaliga stórt umhugsni og stóra umsorgan f

Tú var og er tann størsta stjørnan Tú blomstraði um veturin Tú fylti mína kurv við gleði hvønn dag Eg síggi tín sterka vilja traðka vegin fram tað gulli tú vísti mær eg vil halda tað nær eg vil aldrin

Tað er við stórari sorg og sakni at eg skrivi minningarorð um mína elskaðu systir Minnu, sum doyði bert 58 ára gomul. Vit báðar vóru nógv saman. Um vit ikki sóust, so var tað telefonin. Vit gleddu okkum

Tað er trettandi og seinasti dagur í jólahalguni. Ljósini, ið eyðkenna høgtíðina, verða beind burtur og vit eru í tí myrka og mangan baldruta januar, har summarið sýnist at vera langt burtur. Uppaftur