Hann royndi at bjarga sær sum best bar til, men so bjóðaði fastir hansara honum at koma til teirra at vera í Skerray. Tríggir av brøðrum hansara doyði undir heimsbardaganum. Í 1942 varð hann sendur
hesi ævigu, villleiðandi læruni, og hon ljóðar so í Jesu navni, hóast hon er ikki kristi læra: »Hann bar syndir okkara og tók tað straff, ið vit høvdu uppiborið at fáa, uppá seg, og við sárum hansara eru [...] læra finnist, men eg fái sama svar. Einaferð frelstur, altíð frelstur. Vit eru syndfrí og rein. Hann bar várar syndir og straffina tók Hann á seg. Og eg kann bert vitna hettar: Hettar er tann dulda læran [...] koma til DK á vitjan ella búgva har eina tíð, so er eitt tað fyrsta sum tey gera, tað er at fara á bar í DK. Tey taka øll plássini sum eru har, so eingin sleppur inn fyri teimum, og eg kann bert svara,
báðir, Sandoyar- og Skálafjarðatunnilin, vórðu gjørdir í almennum høpi og eftir einum leisti, har til bar at hava fulla stýring á fíggjarliga eins væl og tøkniliga váðanum. Nevndin mælti somuleiðis til, at
báðir, Sandoyar- og Skálafjarðatunnilin, vórðu gjørdir í almennum høpi og eftir einum leisti, har til bar at hava fulla stýring á fíggjarliga eins væl og tøkniliga váðanum. Nevndin mælti somuleiðis til, at
hann ikki kendi til, at partar av einum landi tóku loysing frá einum øðrum og helt, at hetta ikki bar til. Halgir er sum flestu politikararnir. Hann sleingir um seg við orðum setningum, sum bert hava til
Jan Mortensen Vinnuhúsið ------------------------- Útvarp Føroya bar í gjár tíðindi, ið skilliga høvdu til endamáls at seta Vilhelm M. Johannesen í ringt ljós undan komandi aðalfundinum í Havnar Handv
Nevndin í Føroya Postfelag Eftir at Sjónvarpið tann 4. januar 2001 bar tíðindini um blaðútbering, har postverksstjórin partvís leggur Postfelagið undir at vera ein forðan fyri kvøldútbering, kunnu vit
Partur av hesi umraðfesting fer til at seta nýggjan giktaserlækna afturat tí verandi – júst sum hesin bar fram ynski um. Hendan umraðfesting er – sum eg havi sagt fyri Løgtinginum - gjørd í samráð við og eftir
skulu vit bert vísa á, at tá vit endiliga fingu politikarans eygu vend á trolingina á landleiðini, bar væl til, og uttan stórvegis veiðumiss, at umskipa hana, so fiskað varð tað, sum ætlanin alla tíðina
fyri at fortelja tær at sonurin kemur ikki heimaftur. ”skrub av við tær” var heilsanin eg fekk. Tað bar tíverri so á, at eina tíð aftaná, stóð eg aftur og bankaði uppá dyrnar – hesaferð var sonurin ikki
