ímillum topp trý liðini í føroyskum kvinnuhondbólti. - Vit kunnu ikki altíð vinna, slær Marjun Danberg fast, og greiðir frá, at tað fer at taka tíð og tol at byggja upp av nýggjum. TRÝST á PÍLIN undir MYNDINI
kirkjuhurðin á ein hátt hevur verið stongd fyri tær. - Jú, hetta var ein góð løta, slær Marjun í Kálvalíð fast. ##med2## LØGIÐ AT SITA HEIMA Fyri allar prestarnar í fólkakirkjuni hava hesi seinastu tvey árini [...] til dagin. - Og nú hevur altso einki verið av slíkum í eina tíð. Men nú byrja vit aftur, slær hon fast. MÁ IKKI HENDA AFTUR Sunnudagin 23. januar var aftur skipað so fyri, at kirkjuklokkurnar ringdu sum
tíðarskeið, har Føroyar hava verið flotoyggjar og latið seg lokka og ræða í ymsar ættir, fingu tær fast í botn, bæði so og so, og tað verður hjá komandi rithøvundum at geva tí orð, hvat hetta fer at hava
halda fyrisitingina rigga væl. Tað er eisini væl í tráð við hennara lyndi, at einki eigur at frysta fast í stirvnar vanar, og tí fer ein og hvør skipan at hava tørv á endurskoðan eins og nú politikkarar
eru har tað er stuttligt at verða. - Vit hava arbeitt hart fyri at koma hertil, slær Marjun Danberg fast. Marjun Danberg greiðir eisini í samrøðuni frá sigursmálinum sum hon skoraði beint áðrenn leiklok
Marjun heldur, at tað lá væl fyri hjá sær í dag, og tað fegnast hon um, umframt finaluplássið. Hon slær fast við sjeytumma seymi, at hon ætlar at vinna steypafinaluna. Marjun heldur, at dystirnir ímóti Kyndli
framført vakrar, stillar sangir, og í øllum meldrinum av tónleikasjangrum hevur hann altíð hildið fast um tann góða sangin. Marius Ziska telist millum teir dugnaligastu sangskrivararnar í landinum, og
millum teir borgarligu flokkarnar fer at tæna ið hvussu so hesum ynski einamest, nevniliga, at vit fáa fast samband um Vestmannasund til gagns fyri alt Føroya fólk, og ikki bert fyri vágafólk sum mong úti um
tænasturnar munandi, ella mugu tey, sum frammanundan rinda skatt her, gjalda uppaftur meira, slær hon fast. – Tey flestu av okkum vilja jú hava eitt vælferðarsamfelag, sum tað vit nú hava – ella kanska
gaman hvørt til sínar náðir. Minnist eisini, tá tað mangan sá svart út, tað tyktist standa varandi fast í botni viðgerðarliga og eingin glotti at hóma framman fyri stavn, hvussu væl hon mangan dugdi at
