maskinmaður við, so hann fekk seg rættuliga royndan. Tað endaði eisini við, at Vestmanna seinni var niðri í Danmark og fekk nýggjan motor. Aftan kríggið royndu teir við snurriváð, sum var ein vanligur og
hvørt vit komu longur inn, vórðu skipini fleiri og fleiri, og frá skipunum og teim vøkru húsunum niðri við strondina vórðu vit heilsaðir við norska flagginum, so maðurin, ið sat afturi í rong hevði nóg
var listarmaðurin stóri. Hygg at myndum hjá honum av Kunoyargalvi ein várdag, har fannirnar liggja niðri í gilini, og tað fer at grønka í neðra samstundis við, at Kunoyar galvur speglar seg inn á Pollin
soleiðis, at tað bar til at draga bátin við talju. Hetta lætti nógv um. Fyri at sleppa at gera hetta niðri í fjøruni rindaðu vit 20 kr árliga til Aldufelagið, sum átti ræðið á fjøruni á Skálum. Einfaldur
nátt 17. mars. Hol kom á skipið, ið fyltist eftir lítlari løtu. Allir mennirnir, ið vóru staddir niðri undir, máttu upp á dekki í tí, teir stóðu í. Teir, ið ikki sluppu inn í stýrihúsið, fóru fram í gron
kom í húsið, og hon helt eisini sambandið eftir, at Anna Bertha var farin. Eina ferð, tá ið hon var niðri og Ebba Müller var í Danmark og vitjaði systur sína Gudrun, ringdi Ebba eftir Onnu Berthu at bjóða
leingi fløskan vardi minnist eg ikki. Lítla jólaaftan kom tað seinasta splintrið út, og tað var heilt niðri við øklaknútin. Spældi sær av við tryggingina Men so gekk tíðin. Tá fekk pápi eitt bræv frá tryggingini
hann var í, so stammuna hevði eg fingið, men heldur einki annað. Men tú trýrt ikki, hvussu langt niðri hann var í langar, langar tíðir. Hann svav ikki og át ikki. Nýra og alt var fyrigingið. Og tað eri
verið á dekkinum alla vaktina og hevði verið í oljuklæðum. Men hann var farin úr oljuklæðunum og sat niðri í kahúttuni og drakk kaffi. Hann hevði tá hann givið ordrar til at venda skipinum. Motorurin gekk
eg komi upp, men hann svarar: "Tað er ikki tíð til tað." So heilsar hann mær: "Mamma tín stendur niðri við garð og bíðar eftir mær." So fór hann. Eg fór upp í vindeyga. Tá sá eg tey bæði fara oman eftir
