Tú var og er tann størsta stjørnan Tú blomstraði um veturin Tú fylti mína kurv við gleði hvønn dag Eg síggi tín sterka vilja traðka vegin fram tað gulli tú vísti mær eg vil halda tað nær eg vil aldrin
var undangongumaður Her skal verða greitt eitt sindur frá skiparanum Dáva í Gerðum. Keldan er minningarorð í Norðlýsinum. Dávur var føddur 28. oktober 1889, sonur Ólavur í Gerðum, Óli klokkari nevndur [...] frá heimi sínum, konu og børnum. Dávur doyði 22. januar 1952. Tað kann verða skoytt uppí hesi minningarorð, at Dávur átti eisini John Bull saman við beiggjanum Kjølbro. Skálanes høvdu teir hjá Dáva fram
(1913-2007), sum giftist við Amandu Magnussen (1922-2008) úr Saltangará. Hann var kendur sum skóti. Minningarorð í Dagblaðnum: Sterkur sum ein kempa 7. august 1968 andaðist á Landssjúkrahúsinum Michael Jacobsen
Fyri einans 3 árum síðan átti eg eisini ein langabba og eina langommu við Gjógv. Øll blivu tey yvir 90 ára gomul . Gigomman á Tvøroyri og langomman og langabbin í Hvalba blivu øll 79 ára gomul. Nú eru
Hann arbeiddi sum timburmaður á timburverkstaðnum, har eg fór undir mína útbúgving sum bygningssnikkari. Eg fann skjótt útav, at hesin maðurin dugdi sera væl at arbeiða. Hann var altíð fyrstur til arb
Orð søgd í kirkjuni, tá omma fór til gravar. Nú fór omma frá okkum. Hon er farin heim til tey, sum fóru undan henni, 96 ára gomul. Hon hevur haft eitt langt lív. Var røsk til beinini ikki orkaðu meira
Góði Súni 2. mars í fjør var fjørðurin so rógvin. Títt lívsskeið var at enda komið. At vera saman við tær kendist altíð gott. Tú vart altíð til staðar við einari stillari nærveru, eygleiddi og lurtaði
“Og tá mítt tímaglas her rennur út, sálin seg lyftir upp móti tær, Guð, syngjandi sálmin tín: Nærri, mín Guð, til tín, nærri at tær!” Soleiðis sang tann stóri skarin, ið samankomin var í Tvøroyrar kir
sum druknaðu við Langanes í 1927. Aftaná var vitjað í kirkjuni á Seyðisfirði, har prestur hevði minningarorð um hesar menn. Eisini var íslendskur kórsangur. Henda ferðin var sera væl umtókt, og fólk vóru
Tó tað er í slíkum tíðarskeiðum av lívinum, at vit einabest megna at grípa løtuna, liva í løtuni, og njóta løtuna, vitandi at tað er bert hana vit eiga. Hetta megnaði Marjun, ikki bert hetta seinasta
