samfelagið burturúr fiski­ríkidøminum. Tað er ser­liga fiskivinnuni fyri at takka, at vit kunnu kalla okk­um eitt framkomið væl-ferðarsamfelag. Tað er hugaligt at síggja, hvussu fiskivinnan, bæði á sjógvi

kjallaranum.« Fatið var fyrst farið upp undir loft og so niður í kjallaran. Vit høvdu annars fyrireikað okk­um til, at hetta kundi henda. Eg hevði pakkað steintoyið í húsinum niður í tvær baljur og legði løk

neyð­ugu av­gerð­ir­nar í fisk­ivinn­u­mál­um. Á henda hátt hev­ur løg­mað­ur møg­u­leik­an at fáa okk­urt gjald í lands­kass­an, sum kann kom­pe­n­sera miss­in upp á tær sløku 200 mill­i­ón­ir­nar, sum

liggja beint fyri eru m.a.: »Hvussu hava okkara børn tað her í Før­­oy­­um?« – Tora vit at blanda okk­um uppí, um vit síggja eitt um­­sorg­­an­ar­svikið barn? – Kundi hetta hent í Før­oy­um? Og tí hevur

so illa at tosa um. Men tal­an er tó um eitt evni, sum hvørt ár, fleiri ferðir um árið, rakar nøkur okk­ara – og tá standa vit spyrjandi og ó­skilj­andi eftir. Men latin so væl í ein journ­al­ist­isk­an [...] hepnað, so verð­ur eitt mál sum sjálv­morð gjørt so við­kom­andi og nær­verandi, at vit øll kunnu seta okk­um inn í ta sorg, ið slík van­lagna hevur við sær fyri tey, ið eftir sita. Tá eitt menniskja kemur [...] at fata. Sjálv­sagt ynskja vit alla ta til­búgving, ið neyðug er. Men hetta snýr seg eisini um hjá okk­um menn­iskj­um at duga at skilja hvønn ann­an, duga at lurta og duga at fanga tey signal, ið kunnu

skilja tað, sum fak­fel­øg­ini siga. For­kvinn­an í Starvs­mann­a­fel­ag­num royn­ir at for­klára okk­urt, sum er sera ringt at skilja, uttan tað, at Starvs­mann­a­fel­ag­ið hev­ur to­t­alt kap­i­tu­ler­að

mill. kr. sum tjóvagóðs hjá pri­vat­um, og henda pening mugu vit øll onnur gjalda landinum, umframt okk­ara egna. Tílikt má steðgast í stundini. Skattalættin til tey vælbjargaðu, har mong ikki høvdu hann

trýstið uttaneftir herðist dag frá degi. Mentanin við øllum sínum brigdum er infra­kervið, sum knýtir okk­um saman, togendin við ótelj­andi kordelum, sum er orsøkin til, at vit yvirhøvur kunnu trívast í oyggjunum

Jóhan Dahl høvdu í minn­i­luta­lands­stýrinum síðsta summar. Løgmaður vísir á, at vit noyðast at seta okk­um spurningin, um tað ikki er rætt at taka eitt til­feing­is­gjald fyri makrel­in heldur enn at senda

fáa upp til 200 milliónir krónur meira, men tað gekk ikki. Tí er tað, at vit hava heitt á lesarar okk­ara um at koma við hugskotum, sum kunnu hjálpa – konstruktivum hug­skot­­um, sum kunnu stuðla upp­und­ir