Havnar Sjónleikarafelag hevur síðani fyrst í februar mánaði vant leikin »Einki er sum mammusa gras« eftir italiumanninum Dario Fo. Og nú er klárt. Í annaðkvøld, leygarkvøldið, verður leikurin frumframførdur

orkestur og kamar verk, tvær operair og hevur skrivað tónleik til sjónleik og film (Splendor in the Grass og The Manchurian Candidate). Hann spælir valdhorn, klaver, guitar, floytur, percussion og fleiri

til hon búsetti seg í Evropa. Hon gavst í skúlanum sum 15 ára gomul, og hennara fyrsta bók, ?The grass of singing?, kom í 1949. Sambært svenska sjónvarpinum TV4 kom tað óvart á tey flestu, at svenska

myndini sæst ung og sorgarbundin genta í hvítum kjóla og samanløgdum hondum rundan um er myrkagrønt gras tungu trøini skríggja upp ímóti blágráu luftini. ein mamma við ungum barni hetta er ein døpur ein

hava neyðuga støðið her og nú- men teir kunnu mennast. Og samstundis skifta teir tá frá graslíki til gras. Tí verða tað teir fægstu, sum veruliga fáa ein møguleika. Eisini tí føroyingar ikki verða roknaðar

hoyra góðan tónleik og kanska serliga í hesum tíðum. Tí verður skipað fyri einari konsert við Blátt Gras, sum er lagað til umstøðurnar. Talan er um eina drive-in konsert niðri við Valloyruna í Sandavági

rótum. Brandur Sandoy hevur 200 seyðir í haganum, men hevur ikki neyt. Umframt pakkar hann eisini gras í ballur, og selur til eitt nú rossafóður, greiðir hann frá.

skjøldri. Tað sum er farið er farið, vit fáa onki gjørt við tað, sum týski Nobelvinnarin, Günter Grass, tók til, táið hann varð konfronteraður við sína ivasomu fortíð: „Søgan, ella rættari søgan sum vit

heimligu kappingina, og í næstum fara venjingarnar kring landið at byrja. Ein partur av leikinum á grøna gras(líkinum) er sjálvandi eisini luturin hjá dómarum okkara, og hesir eru sjálvandi eisini farnir undir

venjingardystir, meðan hann er í landinum. – Eg spurdi so Jens Erik, hvar vit skuldu spæla, og peikaði á gras­vøllin á Tórsvølli. Hann segði nei og peikaði so á graslíki á ovara vølli. Tá hugsaði eg mítt, sigir