Uppkolaður viður, svart sót, knúst glas og vátir hyljar dekka gólvini í húsinum, sum brendu í Miðvági mánanáttina. Brúggersið í eystasta endanum er ikki so illa farið, men tess longri inn vit koma, tess
eftir og gjørdi vart við veruligu støðuna. Pensionistur í glasborg Tað stendur ein stórur, nýmótans glas- og betongbygningur innanvert kanalina við síðuna av Holmens Kirke í København. Hinumegin rennuna
brúki ein pakka um vikuna, men tá ið fótbólturin er, so strekkir tað ikki. So tá má eg spandera. Ein glas av viskey dámar honum eisini væl. Og av og á gongur leiðin á Langabakka at loysa út ? Rúsuna á Drelnesi
býráðspolitikkarum í tí drúgva og fólksliga orðaskiftinum fyri, hví fríøkið skal fara undir betong, glas og parkeringspláss. Hinvegin vóru tey, sum atkvøddu ímóti byggiloyvinum, heldur ikki i orðaskiftinum
illgrunasomu av okkum er ein dygd, skilji eg væl hasi, “we are all individuals”, ið heldur vilja tyggja glas enn renna út úr takt. Men hey, um tað, at eta vistfrøðiligt ella pota eina 20-krónu í bússsuna hjá
vóru við. Í teimum aftastu vognunum vóru fólk slongd aftur og fram, og rútarnir vóru brotnaðir og glas fleyt allastaðni. Ein kann bara ímynda sær, hvussu tað hevur verið í aftastu vognunum. Undirgrundartokini
lív hon føldi. Tá Bodil segði á leið tað, hon helt, bað jarðarmóðurin hana fara heim, drekka eitt glas av køldum vatni og leggja seg niður. Hetta var nakað, ið sum oftast virkaði og skuldi fingið barnið
við svensku Lizu Marklund upp á eini týskari krimistevnu. Aftan á sótu vit og prátaðu og fingu eitt glas av víni ella bæði tvey. Eg fortaldi henni um mínar bøkur, og at hóast umvhørvi var realistiskt, so
At fólk longu tá tey kasta burtur, skilja tað, tey forkoma. Vanligt húsarhaldsburturkast fyri seg, glas, pappír, elektronik og so framvegis. Og tað mugu vit í Føroyum eisini fara at venja okkum við. Poul
Ein prúður maður í síðum frakka setir knyklar í brýr í hornaskrivstovuni í einum pompøsum glasbygningi á Argjum. Á skrivaraborðinum liggja rokniørk við reyðum tølum. Og hann veit, at hann gongur
