hevur breiðan tokka millum fólk, var eyðsýnt. Her vóru ung sum gomul og fólk av øllum slag, men eg fari neyvan skeivur, tá eg sigi, at vinstravongurin og tónleikarar vóru eyka væl umboðaðir. Kollektivir
góður stuðul og ráðgevi. Heðin var nevniliga ein sannur granskari. Hann hevði savnað ein hóp av tilfari um alt millum himmal og jørð. Men tað var ikki bara tað. Hann hevði eisini eina skráseting, so hann
og týðiliga meldar út: “Tey sum kenna meg vita eftirhondini, at Sandoyggin er alt fyri meg, og eg fari at gera tað, sum er best fyri oynna, líka mikið hvat… “ Um politiska hugsjón hansara ikki røkkur norður
og týðiliga meldar út: “Tey sum kenna meg vita eftirhondini, at Sandoyggin er alt fyri meg, og eg fari at gera tað, sum er best fyri oynna, líka mikið hvat… “ Um politiska hugsjón hansara ikki røkkur norður
kreativ, soleiðis kalla tey seg, fólk í Føroyum fáa ongantíð nóg nógvar pengar. Pengar eru alt. Og so fari eg enn eina ferð at taka orðini hjá Fassbinder (1945-1982) fram aftur: “Hevur tú hug at gera filmar
tosa um at leggja Norðoyatunnilin og Vágatunnilin sum trygd fyri Eysturoyar- og Sandoyartunlunum. Eg fari at minna á, at orsøkin til, at privata verkætlanin um Skálafjørð ikki gjørdist veruleiki, var, at
neðra. Men, tíverri. Eg vil treyðugt, men eg noyðist. Tað gevur samvitskan mær Harrans boð um. So eg fari at drepa og jarða hatta annars frálíka hugskotið við cost benefit kirkjuhavum. Hví? Tí. Ja, hví? Tí
kumpassi, tí lætt er at villast í bókarúgvunum. Og nørdarnir har inni vita ikki, hvar norður er. Og nú fari eg at steikja mær brent kaffi. Í grugginum ber til at finna forsagnir, eftirlítandi forsagnir. Eg
mær. Vit fara úr kirkjuni oman á lendingina og sigla aftur til Reykjavíkar. Bei,bei John Lennon. Eg fari at lurta eftir miðnámsgentum í kjóla spæla thrashpunk. Og drekka jólabjór afturvið. Tá eg gangi aftur
ikki. Kona hansara hvessir í hann. Soleiðis ber ikki til at bera seg at. Tað vil hann skíta á. Eg fari eisini. Eingin takkar fyri tað. Og eingin planur b er.
