dømis vera onkur broyting í eini lóggávu, sum kemur at broyta gerandisdagin hjá nøkrum ella fleiri av okkara lesarum, greiðir Siri Sørensen frá. Øll tey átta árini, sum blaðið hevur á baki, hava tær ymsu p

vit halda, at protestantiska fatanin av kristin­dóminum er tann einasta rætta trúgv­in. Og vit í okkara lítla landi eru aftur býtt í eina rúgvu av bólkum, sum hvør sær sigur seg hava rætt. Og tosa vit

kunnu rinda fyri raksturin, so tess effektivari rakstur, vit hava, tess betri tilboð hava vit til okkara viðskiftafólk. Tí er tær umleggingar, sum eru gjørdar, neyðugar fyri at effektivisera raksturin.

tí uppritið rættuliga ítøkiliga sigur, hvat landsstýrismaðurin ætlar á grundleggjandi økjum innan okkara fiskivinnu. - Hatta er mín hugsan, og eg standi inni fyri øllum í uppritinum. Men enn er einki avgreitt

Eisini í ferðsluni, tá tað snýr seg um til dømis ferð og rús­drekka og ábyrgdina av okkum sjálvum og okkara vin­fólkum. – Tey ivast ofta, og tað er fín­asta lagi, tí spurningarnir seta kortini tankarnar í

burtur Sum rosinan í pylsuendanum, hava vit verið vitni til, eina ómetaliga vánaliga handfaring av okkara fiskivinnu, sum jú er tann vinnan, har inntøkuskapanin skal koma frá. Samgongan samtykti, at inntøkan

oktober seta Sprotin og Hotel Føroyar russiskt á skránna, og vit sleppa at kaga inn í ein heim, flest okkara púrt einki vita um. Skráin fyri hetta russiska kvøldið Boðið verður vælkomið Nikolaos Kapnas og Jóannes

hon var sera góð við. Á myndini síggja vit hennara seinasta hund sum at Ossi, smádrongurin er sonur okkara Johnny. Hon hevði eisini urtagarð, ein økologiskan urtagarð. Hon brúkti avfall frá húsarhaldinum

góður og sermerktur spælari. Í 1948 ummæltu Ítróttatíðindi hjá ÍSF hann sum spælara: “Ov nógvir av okkara leikarum leika ov nógv fram eftir fummum og meira bróta seg fram við bóltinum enn leika. Jógvan leikar

kunnu siga, hvør neyvi trupulleikin er. Soleiðis finna vit eisini út av, um sjúklingurin passar inn í okkara tilboð, sigur hon. Sálarfrøðingurin vísir á, at fleiri av sjúklingunum hava ikki hugsað um, hvørjar