einki angar so væl sum ein nývaskað føroysk trækirkja. Andin er í hesum “viðaspjørrum” – ein Guds ond av fólkinum, sum hevur gingið út og inn undir hesum hválvi. Huglagið var gott og stimbrandi fyri sál
einki angar so væl sum ein nývaskað føroysk trækirkja. Andin er í hesum “viðaspjørrum” – ein Guds ond av fólkinum, sum hevur gingið út og inn undir hesum hválvi. Huglagið var gott og stimbrandi fyri sál
trupulleikar, tá fíggjarkreppan fór at gera um seg, tí frammanundan hevði BankTrelleborg givið upp ond. Húsagangurin hjá Roskilde Banka var kortini ein skelkur fyri mongu partaeigararnar í bankanum, og
Hendan dagin var Jóannes í Jógvansstovu við sum tiltaksmaður. Eg sigi til alla lukku var tað ein lítil ond lágt. Vit høvdu fullan bát og styðjaðu okkum heim við Skorð. Nú koma vit fram á ein kík. »Harra mín
Sandell umsett: Jógvan Nolsøe 1. Bert ein dag, eitt bil í senn eg fái. Ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guds faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirb [...] ráðið, veit mær styrk av tíni faðirhond; bert ein dag, eitt bil í senn eg fái, takkar stillan eyðmjúk ond!
PLÁSSTROT Í HELVITI ER NÚ LOYVT AT ROYKJA DREKKA BANNA HORAST Á/Í HIMNI". Frá somu óskikkiligu (h)ond kenna vit eisini aftur riðilin av ídnum, svørtum og reyðum súkklum, sum við flúgvandi ferð hava drigið
holder lyset, Elskede Poona, Svarte sekunder, Drapet på Harriet Krohn, Den som elsker noe annet, Den onde viljen, I et annet lys, Søylen, De gales hus, Jonas Eckel, Natt til fjerde november, Brudd Gretelise
et par brudstykker hist og pist, der står som store, grå, grafitti-befængte klodser som minde om en ond tid, en delt by og en grænse i den kolde krig mellem Øst og Vest, hvor en verdenskrig kunne være startet
vóru ongi orð og dreymar, og so var onki at fylla heila og hjarta við, onki at taka støðu, ja, ongin ond, sum Janus Djurhuus sjálvur kundi sagt. Nakað tað sama kunnu vit siga um málrøktararnar. Tann ondin
inniber virðing fyri tí fríhalgaða. Grundtvig segði tey kendu orðini: ”Frælsi fyri alt, sum hevur rót í ond.” Virðingin fyri tí friðhalgaða hjá øðrum menniskjum er so grundleggjandi, at hóast vit kanska kunnu
