Tá borgarstjórin í Tórshavnar kommunu sigur, at kommunan bíðar eftir landsmyndugleikanum og Yvirfriðingarnevndini, so kann hetta ikki standa ósvarað. Landsmyndugleikin, sum í hesum førinum má skiljast
Sellofan Eftir: Bjørk Jakobsdóttir Týtt: Ria Tórgarð Leikstjórn: Bjørk Jakobsdóttir Leikari: Kristina S. Hansen Pallmyndin er sett júst sum vit koma innar í leikhúsið á Meiarínum. Í trongligu forhølli
Grønlandi, har meginparturin av manningini vóru føroyingar. Skipið hevði danskar yvirmenn, maskinfólk, kokk, kokkadrong og tveir dekkarar. Vit vóru út í móti 40 monnum umborð. Palli Nielsen hjá Mikkjal í Geil
gjørdist rennvátt. Tað var verri hjá mær enn hjá hinum, tí eg hevði yvirkoyggju. Kokkurin, sum stóð og kokkaðist beint tá, fekk eisini karm. Dekshúsið varð knúst, og ein bátur sum stóð á dekkinum fekk eisini
kalva úr Havn til Hvítanesar Hans í Funningsstovu kom í 1919 niðan á Hvítanes at biðja Dánjal til kokk við C. M. Slater, vanliga kallað Slatrið. Hann skuldi fáa 100 kr eyka, kom hann við. Komnir út á bankan
var burturi var við táverandi Skálaberg í Grønlandi umleið 1990. Tá var Sigurd 72 ár. Teir manglaðu kokk. Heitt varð á Sigurd, sum játtaði. Tá kokkurin so kemur umborð, mundi manningin dottið á afturpartin
