Vágs, til dømis at spæla hondbólt, plagdu vit at ganga. Eg havi gingið heilt nógv. Eg var ofta sum ung genta í vikuskiftum hjá eini mostir, sum búði í Porkeri. Hetta var ein longri teinur, men tað bakkaðu
forsætisráðharrin Carl Theodor Zahle var pápabeiggi Ebbu, og hon búði eisini hjá honum eitt skifti sum ung genta í Keypmannahavn. Zahle var fyrst forsætisráðharri eitt stutt skifti frá 28. oktober 1909 til 5.
bonkunum, so sótu tey á gólvinum. Tað var eisini sungið nógv. Tað er mær fortalt, at tá ið tey øll vóru ung, mammusystkini hjá mær, tá plagdu tey at hava dans fyri ungdómin í stovuni eisini. Abbi spældi harmoniku [...] men eg havi einki fingið at keypa.” Hann fór inn í krambúðina, og hann deildi genturnar: “Hendan genta stóð her, táið eg eg fór til døgurða. Nú er tríggir tímar gingnir, og tit hava ikki givið henni enn
rættulig veking í bygdini. Tað stóð nógv á fólki, sum rímiligt er. Bjarni sigur, at eina ferð var ein genta, sum reisti seg upp á einum møti at vitna. Tað stóð so nógv á henni, at hon fekk ikki orðið upp. Hetta [...] slag. Til dømis fekst sild við gørnum, og hetta var góður matur. Mamman var sera røsk. Hon hevði sum ung verið í fiski hjá Mortensen á Tvøroyri. Tey bæði Jóan Petur giftust 4. desember 1907 í Hvalvíkar kirkju
tað er vist, at nógv fólk hevði verið í torvi millum bygdir ella burtur í haga tann dagin. Ein genta, sum var um aldur sum eg, hon kallaðist Maja Klein. Hon var á veg inn í Víkar, og tá hon var komin [...] so væl at bera seg at. Ein gamal maður, Jógvan Hammer, fortaldi fyri mær, at einaferð, tá hann var ungur, at nú fer Jóan Pauli fram á Heltnina at skjóta harur. Hann bað Jógvan koma við sær til at bera
