maður, ið vil Havnini alt tað besta. Tá heitt varð á meg at stilla upp til býráðsval, takkaði eg fyrst nei. Hví stilla upp, tá alt gongur so væl í kommununi? Men aftaná umhugsunartíð gjørdi eg tó av, at hóast

upp í vár og spurdi, um hann kom til Føroya í summar. Í so fall vildi eg fegin hitta hann á máli. Nei, hann visti ikki rættiliga, men tað kundi vera. Annars hevði eg sjálvur leita hann upp í Danmark. Helt

okkara høvuðsstaði og økist trýsti á ferðsluna kring landið av hesum óloysta ferðslu trupulleika. Nei, vit mugu fáa skil á okkara høvuðsveg til og frá Tórshavn. Vit mugu og leggja ein langtíðar fígging

til mín og segði, at vit kundu opna handilin hjá Katrinu Christiansen til jólar, kundi eg ikki siga nei. Hetta er eitt dreymaprojekt, sum eg havi viljað gjørt í fleiri ár, greiðir Jóhan Simonsen frá. Tey

loysn. Og søkja pening frá Almannastovuni. Verður nakað barn nakrantíð tikið framum á bíðilistanum? - Nei, bíðilistin verður fylgdur. Men um barnaverndin setur seg í samband við okkum hendir tað, at vit taka

”Tað er tað prinsippiella í tí...” Trupulleikin sigst vera, at tingfólk vórðu ikki hoyrd í málinum, nei, tey vóru bara kunnað, og tað er ein ávísur munur á at verða kunnaður og at verða hoyrdur. Tingfólk

má sópa fyri egnum durum, heldur enn at senda rokningina víðari til einstaka húsarhaldið. Vit siga nei at leggja fleiri byrðar á familjurnar. Latum okkum heldur fáa skil í almenna húsarhaldið, so tað ikki

hava avtaluna, gongur hon sjálvandi báðar vegir, leggur hann afturat. Les eisini greinina: Als sigur nei takk til fleiri milliónir um árið.

Bakkafjørðin frá útróðri, og ein teirra var Oddfríður Gregersen. Men ókendur var hann heldur ikki. - Nei, ikki heilt ókendur. Eg var við Boðasteini og fiskaði sild við snerpunót í 1946, og tá landaðu vit

ikki hava sæð veruleikan, og sum H. C. Andersen so væl lívgevur, “ sum ikki hyggja út um hegnið”. – Nei, Føroyar hava brúk fyri búskaparvøkstri, eisini so hesir kunnu liva. Setti mær tí spurningin, nú tíðum