gjørdist einki uttan, at vit kundu royna at fáa barlastina hjá teimum yvir borð. Hon var nøkur tons av sandi. Vit hildu, at hetta var nokkso løgið føstlávintsunnudags arbeiði, at standa og lempa sand allan dagin
fekk eg eisini eina systir mín við sama navnið í 1913. Tær vóru uppkallaðar eftir ommu okkara av Sandi, sum æt Anna Elisabeth. Mamma bleiv eisini verandi í Suðuroy. Hon giftist 21 ára gomul við tí javngamla
partur av røktarheiminum í Runavík. Nú rópar ein: “Hensia kom her!” Eg hyggi, nú er tað Jona á Langasandi, kona Jóan Petur. Hon var dóttir Sørin í Hósvík. Hon segði, at hon kendi meg á málinum. Tá var tað
teirra á sjómansheimið at eta. Vit høvdu akkurát fingið ein springara til matna. Jógvan Joensen frá Sandi var assistentur hjá okkum, hann hevði skorið upp. Sum teir vóru spentir at fáa ordiligan mat, so
hagar, sum tað passaði teimum. Eg kann greiða frá einum slíkum túri. Neytini lógu norður ímóti Langasandi. Tað var ein sovorðin mjørki í erva. Neytakonurnar funnu ikki neytini. Hákun beiggi var farin við
ymiskt undan kavi. Kom av tilvild um dagarnar fram á bók hjá Jørgen Falk Rønne, sum var prestur á Sandi 1889-1895. Bókin kallaðist Færøerne og var ein lýsing av »landet og dets Beboere. Fra det daglige
gjørdi altíð meira ella minni fortreð. Slokkarnir toldu ongan vind. Vit keypti eisini nógv eplir av Sandi. Vit høvdu hundar, og vit lótu nógvar hvølpar til seyðahundar, serliga til Sandoynna. Prísurin var
byrjaðu ikki at verpa fyrr enn móti vári. Tað var so hugnaligt at hoyra dunnurnar gvagga niðri á sandinum. Viðhvørt kundu tær hoyrast so serliga væl saman við veingjaflaksan. Hetta merkti vanliga, at
mammuna Vit vóru 19 menn, og nógvir vóru ungir. Av manningini vóru 16 porkeningar og 3 vóru av Sandi. Allir vildu hava nakrar krónur, so teir millum annað kundu sleppa í biograf. Tað bleiv til, at vit
Hetta var tann 27. juli 1938. Hetta árið var pápi og fiskaði við Honnu í Grønlandi. Evald Hentze á Sandi var skipari. Teir koma heim í september. Tá kundu vit í Porkeri síggja skipini koma inn eftir fjørðinum
