himni, so á jørð!« At trúgva er ikki, at eg skal fáa alt soleiðis sum eg vil, men tað er at finna inn hagar, har vit tora at lata Gud vera Gud. Tryggleikin er at hvíla í tí, at Gud er faðir mín og eg eri barn

at stýra Gudi, so vit kunnu fáa og náa tí, vit ynskja. Men at trúgva og biðja tað er at finna inn hagar, har vit tora at lata Gud vera Gud. Alt hava vit loyvi til at koma til Guds við. Alt hava vit loyvi

sum at gleðin yvir aftur at nærkast Guði í halgidóminum gjørdi allar lutir nýggjar longu á leiðini hagar. Jú, av sonnum ein sálmur, sum eisini kann minna okkum á, hvønn dýrgrip vit eiga við okkara guðstænastum

sum at gleðin yvir aftur at nærkast Guði í halgidóminum gjørdi allar lutir nýggjar longu á leiðina hagar. Jú, av sonnum ein sálmur, sum eisini kann minna okkum á, hvønn dýrgrip vit eiga við okkara guðstænastum

er einki ævigt. Og okkum leingist bara eftir tí, sum vit kenna ella hava kent, og ongum leingist hagar, hann ongantíð hevur verið ella einki veit um. Og tá ið einki er ævigt í hesum heimi, kann ævinle

í Samariu, har fólk í stórum tali koma út til hansara. Um hesa stóru mannfjøld, sum komin er út hagar, nýtir Jesus so myndina av akrinum, sum staðin er. Hóast tað enn eru fýra mánaðir til vanliga aku

var ein dag at kunna standast fyri Guds dómstóli. Teir vistu, at ein dag kom leið teirra at bera hagar, og tá ráddi um, at lívið varð livað soleiðis, at Gud kundi kennast við teir. Tann rættvísin, sum

okkum fram til trúnna og kærleikan. Ein góður kristin siður er tað at ganga kirkjugøtuna. Og koma vit hagar, so svitast tað ikki, at vit koma at trúgva, tí orðið vendir ikki tómt aftur. Hetta skapandi orð er

síggja bústaðin hin æviga vakran og ljósan. »Har man Jesuspáði búgva, // vakrar blómur vaksa har; // hagar hvítir einglar flúgva, flúgva einaferð við mær«. Amen. Jógvan Fríðriksson

okkum. Vit eru ikki á veg í hetta óføri, og ongum nýtist at skumpa undir okkum fyri at fáa okkum hagar, tí vit eru har. Men kanska er allar størst trupulleikin at menniskju ikki vilja trúgva, at hetta [...] eitt ævigt myrkur, og uttan hann vóru tey, ið longu eru farin til hitt sæla landið, ongantíð komin hagar, men vóru enda í hinum alt gloypandi myrkri. Men hann er ljósið, ið sigrað hevur á myrkrinum og hann