ivast í tí, tey gera. Og júst á hendan hátt er tað komið, at Ova er aftur er farin at arbeiða við ull. - Mær dámar sera væl at tøva ullina, og eg haldi, at tað er tað føroyska, sum eg royni at fara aftur
og bert føroyskar vørur! - í handlinum. Tey vitjandi fáa her møguleika at keypa vørur, ið fevna um ull, keramikk, ís, vatn, fløgur, list og enntá føroyskt framleidda sápu. Hetta er bara fyri at nevna nakað
vit fáa ræst kjøt og epli frá okkum sjálvum at eta. Í ullarroyting er eisini ætlanin at fáa fatur á ull. Og kemur grind ætla tey ikki at liggja sjóvarfallið av sær. Lærarin fær helst ikki havt tey við í
pensjónsaldur, so meira kundi gerast við at mála málningar, mála postalín, veva myndir og at virka ull á ymsan hátt Tygum hava vitjað flestu lond í Europa, og eftir at tit báðar vóru pensjóneraðar, fóru
ávíst tilfar, sum blívur við at vera vælumtókt millum fólk. – Nakað sum altíð selir eru klæðir úr ull, bummull og viskosu. Orsøkin er tann, at hetta eru klæðir, sum anda, og sum meir ella minni øll fólk
mikið. Hinvegin eru royndir gjørdar við hesum, men tær hava ikki givið nóg mikið. At virka burtur úr ull, at gera lampuskermar burtur úr føroyskum timbri, at gera lampur úr føroyskum gróti, málningalist og
rættan hátt, at hekla grýtulappar, at gera smáskelti, at seta merkiseðlar á eplaposar og at fáast við ull. Í Vakstarhúsinum í Sandavági verður putlast við urtapottum og radisum – og sum tað kom fram undir
Jákup og Hannis hjá Michael, teir vóru so spentir í hesum. Tá kom ullin til sættis So var at vaska ull um várið og hanga út á allar garðar har umvegir ein góðan sólskinsdag at turka. Síðani nappaðu vit
ofta sum, at politikarin gloymir, hvønn hann tosar við. Tá er tað, at vit hoyra og síggja politiska ull koma úr munninum á politikaranum, sigur Per Højgaard. Hann nevnir Kára á Rógvi, formannin í Sjálvs
bindimentanina, og ímillum teirra er Nicolina Jensen Beder ein fyrimynd, tá hon við bókini »Seyður, Ull, Tøting« letur víðari sína stóru vitan um hetta mentunarøkið. Hendan bók er ein dýrgripur, har bæði
