henni vóru 20 ymisk sløg av pizza, har allar høvdu til felags, at onki kjøt var á teimum. Tað er nevniliga ikki loyvt at blanda kjøt og mjólkaúrdráttir so sum ost saman. Eg mátti flenna, tá eygað datt á [...] tað kemur til mat. Til dømis er alt, sum er av grísi “ólógligt” at eta. Harafturat skal alt annað kjøt slaktast á ein heilt ávísan máta, áðrenn ein jødi kann seta tennirnar í tað. Djórini skulu svavast [...] váttan er eitt stempul, nevnt “kosher”, sum kemur á hvørja einastu loyvda matvøru, ið ivi kann vera um: kjøt, breyð, slikk og nærum allar aðrar dagligdagsvørur. Frukt, grønt og kaffi eru nakrar av vørunum, ið

skuldu fáa eitt hálvt riv í part til jóla, so sum tú var vanur við sum smádrongur. Tú vildi ikki at kjøt skuldi tróta hjá tíni familju. Sum persónur ert tú heilt ófatuliga tolin og menniskjansligur. Sum

Fimti hvør høsnarungi, sum verður influttur til Danmarkar, hevur samonella-bakteriuna. Men betur stendur til við teimum donsku høsnarungunum, har kemur samonella sjaldan fyri. Í tonsavís av kjøti, við

sumri høvdu vit nóg nógv at gera við at dyrgja eftir seiði til revarnar. Teir skuldu eisini hava feskt kjøt. Vit keypti einaferð ein hest til revafóður. Hann varð frystur og strekti tí nakað. Kríggið beindi

tað var ikki fyrr enn eplini komu, at ávøksturin var so mikil, at grónskan fekk meir at týða, enn kjøt og fiskur. Norðuri í Vági var gott grindapláss. Helvtin av allari grind fór sum jarðarhvalur til teir

eftir venjing. Av heitum rættum hava tey millum annað wok, fisk og suppu. Men har verður einki reytt kjøt selt, og hetta er alt heilsugóður matur, ið er ríkur við kosttrevjum, sum eru sera góðar fyri sod

skjót). Á inntøkusíðuna kunnu fara: • haruveiðuloyvi • søla av mjólk • útleigan av torvskurðarrætti • kjøt • rættindi til rekavið. Útreiðslusíðan má so samsvara: • fjós og bøur skal gjaldast og røkjast • vegir

ymiskt. Stórur er munurin ikki, men summar vørur til dømis mjólk og breyð eru bíligari í Danmark, meðan kjøt, fiskur og døgurðamatur annars yvirhøvur er dýrari. Men kanska eru fleiri “discount” handlar at velja

batna og fór so við og við at eta vanligan mat. Pápin spurdi so meg, um sonur­in nú kundi fara at eta kjøt, sum var tað besta honum dámdi. Ein dagin helt eg, at nú mátti hetta fara at bera til. Pápin var fegin

á trappuna og rópti: “Aye”, sum merkir mamma. “Ja, hvat vilt tú Orkaydo,” spurdi eg. “Eg vil hava kjøt og breyð,” segði hann. Tað fekk hann so. Hann var dagligur gestur heima hjá mær, men hann svav á