Osvald var føddur í Sumba í 1923, har hann eisini vaks upp. Sum heilt ungur fór hann til Tvøroyrar at ganga í prelimenerskúla og kom til frelsandi trúgv á Harran Jesus har í 1940, 17 ára gamal. Tað um
Kristian hjá Kalle, sum vit kallaðu hann, er ikki millum okkum longur. Tað kom sum ein skelkur, sjálvt um eg visti, at hann var álvarsliga sjúkur. Vit vuksu upp saman sum grannar. Kristian, tann lívs
Góði elskaði pabba! Nú nýggjársaftan er tað eitt ár síðani tú brádliga bleivst tikin frá okkum. Eitt ár har sera nógvir av okkara tonkum eru farnir til tín og saknin eftir tær. Eina viku áðrenn tú do
Góða elskaða mamma ”Giv mig en blomst mens jeg lever”. Ja, nú er hendan rósan følnað. Tungt er at seta seg niður at skriva hesa seinastu heilsan til tín góða mamma. Nú jólini nærkast og tað er liðið n
Altíð eitt smíl, altíð klárur, soleiðis kendi eg Jákup Andreas. Hann elskaði at kava og var sera djarvur. Hann, eg og umleið seks aðrir føroyingar hava tikið vinnukavara útbúgving á NYD – Norsk Yrke D
Leila er ikki longur okkara millum. Vit fara at sakna teg og okkara samstarv, Leila. Tað kennist tómt at hugsa, at tú ikki ert her longur. Tað eru bert fáir mánaðir, síðan vit hildu 30-ára føðingardag
Nú fór mamma – meira enn 34 ár eftir, at pápi hevði lagt árarnar inn eftir drúgva sjúku. Longi var hjá henni at bíða, og henni longdist alla tíðina eftir at síggja hann aftur. Tá man skal bera foreldu
Skelkandi vóru boðini, tá vit frættu, at Emma var farin. Hugtungt er, nú okkara elskaða kona, móðir, systir og omma ikki longur er millum okkara. Seinastu árini var Emma nógv merkt av sjúku, men korti
Eg eri so kedd av, at tú ikki ert her. Tú hevur verið vekk í sjey ár, men tað følist , sum tað var i gjár, eg sá teg. Tey minni, eg havi um teg, eru nógv saknað og kunnu ikki sigast við orðum. Allan
