Men tá tað kortini er komið har til, gerast útlitini betri, jú fyrr hjálpin kemur. Vit eru longu í holt við at útbúgva fólk til at taka hond um serliga tey ungu, so glottar eru at hóma. Vit hava ongantíð

rættuliga varislig vit teimum tiltøkunum, sum vit gera. Tað er sjálvandi meira risiko í at fara í holt við nýggjar vinnugreinar, sum vit hava gjørt í seinastuni. Men hinvegin meta vit, at tað er neyðugt

eru og vitja, plagi eg at lokka onkran av teimum at leggja mær lag á okkurt nýtt, eg eri farin í holt við. Tað er ótrúligt, sum tey ungu duga væl við telduni. Og so gongur tað so skjótt eisini. Enn havi

Sólsker, ið eisini dugir at sparka ein bólt. - Hvussu tað verður við hesi kappingini, vit nú eru í holt við, fjallarenningini, tori eg als ikki at gita um. Men hetta sær øgiliga hart út, so eg vænti ikki

ein grundleggjandi tørv: hann sleipar bókina við sær, sníkir seg upp á loftið í skúlanum, og fer í holt við tær 435 síðurnar í bókini. Soleiðis er við børnum og bókum: Tey hava brúk fyri hvør øðrum. Persónarnir

kórið legði tá til brots við C-dur messu Beethovens, og við henni sum aðalverk og við stuðli frá Holte Ungdomssymfoniorkester, sum júst um tað mundið kom higar á vitjan, varð um mánaðarskiftið juni/juli

gjørdur, og rættin endar suðuri á Argjaboða, helst fyrst í 1980-unum. Tá Valbjørn Dalsgaard so fer í holt við sína raðhúsabygging í umleið 2007, noyddist eg at gera eitt ella annað, tí tá fekk eg ikki rikið

ógvuliga ring. At gera ein stiga til at ganga upp og niður í var tí nakað, sum vit alt fyri eitt fóru í holt við. Tað var ikki altíð tespuligt á náttartíð at taka stigan upp fyri ódnarveðri. (Nógv ár aftaná [...] honum til at fara til danska læknan Metz, ið tá virkaði í Suðuroy. Hr. Metz ætlaði eisini at fara í holt við eyga, men av tí at tað vildi taka so langa tíð, helt Jóan Jákup seg at enda undan. Hann kundi

Sum tíma at vera virkin, og sum einki hava ímóti onkuntíð at villast. Um tú ongantíð torir at fara í holt við okkurt, sum kann miseydnast, so kundi tú tað sama verið ein steinur ella eitt træ her í Viðarlundini

manningin var bjargað. Tá ið svarað var ja, fór hon sína kós – heldur ikki hon hætti sær at fara í holt við vrakið, so sum veðurstandurin var. Og ódnarveðrið kom eisini, so Mignonetta noyddist at leggja