prát. Eitt, sum vit minnast, er, at tað vóru næstan ongantíð bara vit til døgurðaborði. Vit høvdu ofta gestir og tað var altíð nokk til øll. Tað lá væl fyri hjá tær at hagreiða og gera mat, og mangan stóð
fyri, at hann kann koma á eitt heim, hvar ið bæði lækni og sjúkrahjálp er. Tú fer at vitja hann so ofta sum til ber hjá tær, tú hevur ongan bil, tað er tí ikki so nemt hjá tær at koma har, ið hann liggur
hann møtti og nam við. Hann hevði stórt fólkatekki og við sínum hittinorðaða, skemtandi, argandi og ofta speiska tóna fingu øll – høg sum lág - at vita hansara meining um tað mesta. Hann slapp altíð væl
og var góður við sína familju, ikki minst systkini og børnini hjá teimum, og fall prátið hjá honum ofta á tey. Piddi var sera áhugaður í politikki og fylgdi hann væl við hvat ið fyrifórst á politiska v
Hann hevði ein serligan førleika til hetta arbeiði sum setari. Setarar dugdu ofta væl at at skriva føroyskt, tí ofta máttu teir rætta í tekstinum, so hvørt teir settu, og tí gjørdist málið so gott
virknan og stinnan formann! Álítandi og semjusøkjandi Klandur var ikki vørumerkið hjá Hans. Hann segði ofta, at tað gagnaði ongum, at arbeiðarafeløgini fóru so illa við arbeiðsgevarum, at teir onki vildu. Fyrst
saman við brøðrum sínum bygt turkihús, so har var fiskavirking. Hjálptu vit børnini eisini til – ja, ofta varð farið upp klokkan 6 á morgni at breiða fisk út á fiskastykkinum, áðrenn farið varð í skúla. –
orðunum hjá P. M. Dam: Hann baksast má for breyðið sítt og balast hart og stríða tann arbeiðsmaður, ofta títt í armóð, neyð má líða. Hann fosturlandi fagnað ber. Teir frægu tó ei fata, at uttan hansar’ hollu
tíni børn. Tú elskaði at vit flentu eftir tær, og tú dugdi so væl eisini, eitt ordans fjoll. Hvussu ofta hava vit ikki flent við tær, um tað ferðina tá tú fekk alla helluna undir húsinum at hoppa, tí tú [...] so fortaldi hann, at hann hevði mist sín abba. So ovaliga liggur tú í hansara huga. Hann leingist ofta eftir tær babba. Eg fortaldi honum, at tú nú vart uppi í himlinum og skein sum ein stjørna. Tað eru
tyngdi. Sama gjørdi um tað var á nátt ella degi. Tá ið eg byrjaði at spæla hondbólt og fótbólt vart tú ofta og hugdi at, tá eg spældi dyst. Eg elskaði at hoyra teg rópa, og var fegin um, at tú tímdi at brúka [...] plagdi at hyggja eftir tær, tá ið vit sungu úr sangbókini – tú sang ikki við, men tú blundaði, og ofta runnu tárini niður eftir kjálkunum. Og tað sama var galdandi, tá ið onkur talaði ella hevði ein vitnisburð
