teimum stóru avgerðunum, sum skulu takast. Føroyingar tora ikki at skera ígjøgnum, og nógv stríð og klandur botnar í, at fólk ikki tora at taka stórar avgerðir. Í einum slíkum samfelagi er lætt at elva til [...] teimum stóru avgerðunum, sum skulu takast. Føroyingar tora ikki at skera ígjøgnum, og nógv stríð og klandur botnar í, at fólk ikki tora at taka stórar avgerðir. Í einum slíkum samfelagi er lætt at elva til

skulu náa málinum um mál. Ein savning um føroyska málið og mál í Føroyum er alneyðug. Kjak er gott, klandur er ringt. Orkan má nýtast til at byggja upp, og úrslitið verður eftir, hvussu vit megna tað – úrtøkan

boðað frá, at vit eru sinnaðir at hava fund fyrst í komandi viku, soleiðis at tosast kann um málið. Klandur og stríð hava vit nóg mikið av frammanundan, so vónandi kann hetta avgreiðast á skilabesta hátt,

Hoydal skikkaði sær), er eingin ivi um at teir kundu fingið eina skiftistíð uppá 10-12 ár. Mismót og klandur Heimkomnir ongul í reyv fara allir at skeldast og berjast. Rúkandi ósemja. Fólkaatkvøða skuldi vera

Fleiri kommunur søgdu seg vilja hýsa skrivstovuni, ið ikki er sett á stovn enn, mest vegna innanhýsis klandur um hvar henda skal verða. Annar ST- fundurin um fátækradømi og burðardygga menning varð hildin í

skald og høvundar kunna skriva fyri sítt land, sum teir siga. Og tað eru teir ernir um, sjálvt um klandur javnan tekur seg upp, tí hví fekk hesin og ikki hendan, og hvør er tað, sum skal avgera hvat? Men

num. Dalur lá tá í kenning, fylgjakenning, sum tað var kallað. Av tí stóðst ofta mikið stríð og klandur ímillum bygdamenninar. Hetta komst av tí, at úrslitið um heystarnar ofta vísti seg at vera so órættvíst

yrkisleið ella karrieru við at koma heim til eitt menningarliga stirvnað vinnulív, vánaligan fólkaskúla, klandur- og stríð-plágað heilsuverk, fíggjarliga niðurpínt universitet og mestsum gelt granskingarumhvørvið

skil. Sigur halgabók nakað um § 266 b? § 266 b. er seinasta dømi um hvussu nógv óneyðugt stríð og klandur vit sjálvi skapa, tí vit ikki vilja halda politikk fyri seg og átrúðna fyri seg. Tað mest løgna við

fremmant og sum, noyðast vit at siga í dag, ikki var serliga heppið, hevði við sær stórt og drúgt klandur. Hóast teir ikki tóku undir við hesum fonetiska skriftmáli, hildu mangir limir í Føringafelag, og