Knappliga hoyrdi eg billjóð. Hetta var dagligi bussurin úr Addis Abeda, men hann koyrdi framvið uttan at ansa eftir mær. So hoyrdi eg aftur billjóð. Eg krøkti meg í grasið og kom uppá turt. Nú rann eg móti vegnum
lógir, sum snúgva seg um “den offentlige Fred paa Folkekirkens Helligdage”. [33] Ja nú skulu tit øll ansa eftir, at “gudstjenesten (ikke) forstyrres”. Alt hetta við at hava kristnar halgidagar, t.d. at halda
heldur ikki ferðamannin gloymdi hann. ”Hála hann út,” kravdi offiserurin av soldátinum. Neyðugt var at ansa eftir harvuni. Tann dømdi hevði longu av sínum ótolni fingið nakrar skøvur í ryggin. Men nú hevði
sjavs”. (MT) Tað brakar í knokkunum Skriving um ítrótt fyllir nógv hjá føroyinginum. Tí er beint at ansa eftir, hvussu skrivað verður. Ikki altíð er tað so væleydnað. Sum nú hesin stubbin í Sosialinum: “Oddabrak
