er broytt nú. Nú er minni munur á útivølli og heimavølli. Men eg skilji væl, tá fólk siga, ”harra gud null stig, hvat er tað?” Tað er null og tað er ikki nóg gott. Men har má eg spyrja í mun til hvat?
sigur hon. – Eg vil gjarna formidla kirkjuna sum eitt stað, har tú ert í friði við teg sjálvan og tín gud, og har tú merkir Guðs nærveru, umsorgan, nærleika og kærleika. Tað er eisini gott at merkja felagsskapin
stendur skrivað í Opinberingini: "at Havet også skal afgive sine døde", og prestur endaði við at lýsa Guds signing bæði yvir honum, ið fekk loyvi at hvíla í vígdari jørð, og teimum, sum høvdu fingið teirra
hun altså.” Ella sum ein sigur frá: ”Ja, hun var en færøsk klippe med en jernhård vilje og tro på Gud, men absolut ikke uden humor. For som hun en anden gang udtrykte det: “Uden humor havde jeg aldrig
Magnus heldur fram: “Eyguni lýsa sum mureldar, Veyden skilir einki. Skilir ikki, at Ulf Larsen er Gud og Djevul og hevur viðurkent hetta. At skipið er hansara kongadømi, jørðin øll. At hann trýr uppá viljan
heimaarbeiðið av bátinum og smíðaði. Jarnheys høvdu teir gangandi líka til 1929. Ein fiskibátur av Guds náði var Jarnheysur. Hann hevði eisini vala manning við Kristian í Grótinum sum formanni. Motorbátafelagið
skaldsøgu, so eru tað hesi orð: Menniskjan livir ikki av breyði eina, men av hvørjum orði, ið gongur út av Guds munni. Áhugavert við bókini er annars, at tað ikki eru valdsharrarnir, men menniskjuni sjálv, sum
og fyrigyklingar eru tað mest sjálvberandi. Tað trívist sum ókrút. Í greinini ”Kaisarans lutur og Guds” endurgevur rithøvundurin Janus Kamban brot úr yrking hjá Kim Larsen: Om lidt bl´ir her stille Om
verða atgongdin til ta ævigu sæluna. Skyldan hjá tí, sum trýr er, at tá ið hann er sannførdur við Guds Heilaga Anda um, at syndirnar eru fyrigivnar, so er avleiðingin at liva eitt kristiligt lív. Og í
føddur 14. september 1918 og hann doyði 11. september í ár nærum 93 ára gamal. Jon Effersøe, sonur Gudmund, var eisini virkin í mótstøðurørsluni. Men sum onnur vildi hann ikki tosa so nógv um tað.
